Mijn verhaal: “Ik zoek een spermadonor in de kroeg”

Brechtje (33): Afgelopen weekend had ik weer beet. Een prachtige donkerharige marinier, 24 jaar, met een heerlijk atletisch figuur én een vriendin thuis. We kletsten wat, dansten en ik raakte hem plagend aan op gevoelige plekken. Al snel merkte ik dat ik zijn volledige interesse had. In het begin van ons gesprek zei hij stoer nooit vreemd te gaan, maar naarmate ik meer flirtte en teaste, verdwenen zijn principes. Natúúrlijk wilde hij aan het eind van de avond met mij mee naar huis. Zo’’n cougar vond hij best spannend. Eenmaal in mijn slaapkamer kwam het onderwerp condooms heel even ter sprake: hij had niks bij zich. Ik zogenaamd ook niet, maar ik zei dat ik ‘schoon’ was. Hij beaamde dat hij ook geen ziektes bij zich droeg,– hij had immers al vier jaar vaste verkering en tot op de dag van vandaag nog nooit buiten de deur gevreeën. Mijn loze argument was voor hem voldoende om de kleren van mijn lijf te trekken en het onveilig te doen. De vraag of ik wel aan de pil was, werd niet gesteld. En ik hield wijselijk mijn mond.

Rammelende eierstokken
Als iemand als jong meisje aan me vroeg wat ik later wilde worden, gaf ik steevast als antwoord: moeder. Het is uiteindelijk hr-manager geworden bij een bank, maar de kinderwens is nog steeds aanwezig. Zo rond mijn 28ste werd die wens nadrukkelijker. Ik had een relatie en mijn eierstokken rammelden. We spraken vaak over kinderen. Als mijn ex niet verliefd was geworden op een ander, was ik zeker voor mijn dertigste zwanger geweest. Na onze breuk verwachtte ik snel weer verliefd te worden en met een nieuwe man die kinderdraad weer op te kunnen pakken. Maar dat gebeurde niet. Tenminste, ik kwam de afgelopen jaren genoeg leuke mannen tegen, prima voor een avond uit of seks, maar aan allemaal schortte wel iets. In geen van hen zag ik de geschikte vader van mijn kind.

“Elk jaar dat ik langer wachtte, slonken mijn kansen op een gezond kind”

Anderhalf jaar geleden kreeg mijn jongste zus een baby en startte Louisa, een vriendin uit mijn oude studentengroep, met vruchtbaarheidsbehandelingen om met behulp van een spermadonor zwanger te worden. Dit triggerde mijn eigen kinderwens. Ik zag van dichtbij hoe geweldig het moederschap was en dat er ook andere mogelijkheden zijn om een kind te krijgen, dan in de klassieke gezinssituatie. Waarom zou ik het ook niet alleen doen? Net als Louisa had ik de financiële middelen, een eigen woning en een flinke achterwacht die mij eventueel zou kunnen steunen en helpen bij de opvoeding. Hoe meer ik er over nadacht, hoe stelliger ik werd. Elk jaar dat ik langer wachtte, slonken mijn kansen op een gezond kind. Waarom blijven zoeken naar die droomvader als ik genoeg had aan wat sperma?

“Rond m’n eisprong ga ik op ‘boefjesjacht’, het is net Russisch roulette”

Donorzoektocht
Stap één was eenvoudig: het voornemen. Stap twee, zoeken naar een invulling van mijn wens, bleek lastiger. Bij Louisa zag ik hoe ingrijpend het donortraject was. Na haar aanmelding bij een speciaal bureau en het betalen van een aanzienlijk geldbedrag, stond ze acht maanden op een wachtlijst. Pas toen kreeg ze een intakegesprek en daarna moest ze zich twee keer verantwoorden bij een psycholoog. Zou zij het alleenstaand moederschap mentaal aankunnen en was ze capabel genoeg? Ik vond die onderzoeken vernederend. Elke randdebiel kan in Nederland kinderen krijgen, maar als je sperma komt kopen, moet je ineens je cv en parkeerbonnetjes overleggen? Ik besloot al snel dat ik niet dezelfde weg zou afleggen. Het leek me eenvoudiger om mannelijke vrienden en bekenden te benaderen met de vraag of zij mij een gunst wilden bewijzen.

Droomlijst partners
Op internet vond ik tips van (vooral) lesbische stellen over zelfinseminatie. In gedachte maakte ik een droomlijst van potentiële vaders uit mijn omgeving. Ik selecteerde vooral op uiterlijk en intelligentie en de aanwezigheid van eventuele kinderen, zodat ik al een beeld had van het mogelijke eindproduct. Ik vroeg het mijn kandidaten recht op de man af. Wilde hij misschien zijn ‘kwakje’ donoren, zodat ik mezelf kon insemineren met een spuitje? De respons viel vies tegen. Mannen met een relatie zagen het nog wel zitten, maar hun vriendinnen waren apert tegen. Mijn homobuurman stemde alleen toe als ik als draagmoeder zou fungeren en hij het kind met zijn vriend mocht opvoeden. Mijn vrijgezelle vrienden schrokken voornamelijk terug voor het idee dat een zestienjarig kind op een dag voor hun huis zou staan: ‘Hallo, ik ben jouw dochter’. De kring waarin ik zocht werd groter en ik werd steeds minder selectief. Dieptepunt was dat ik zelfs een balletje opgooide bij de stagiair op kantoor: hield hij van kinderen? Schaamteloos gewoon. Die knul telde net 21 lentes.

Scharrelen in de kroeg
Mijn Surinaamse vriendin opperde gekscherend het plan om een donor in de kroeg op te duiken. We moesten er vreselijk om lachen, maar het opende wel mijn ogen. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Als single vrouw had ik allang gemerkt dat mijn generatie het niet zo nauw neemt met condooms. Aids is iets uit de vorige eeuw en soa’s zijn een ‘bedrijfsrisico’. Ik heb ongeveer vier onenightstands gehad in die tijd. Ik slikte nog trouw de pil, maar in mijn portemonnee zaten standaard twee Durexjes. Als een man niet zelf over bescherming begon, toverde ik ze te-voorschijn.

“Nu ik het idee van een semi-bekende donor de revue liet passeren, werd het steeds aantrekkelijker”

Er waren wel mannen die zeurden of het toch niet zonder kon, omdat ze zogenaamd niks voelden of te groot geschapen waren, maar ik liet me nooit overhalen. Al overhandigden ze me bij wijze van spreken een recente negatieve aidstest, het was mét of niets. Nu ik het idee van een semi-bekende donor de revue liet passeren, werd het steeds aantrekkelijker. Ik hoefde niet op een wachtlijst voor een spermadonor, noch door een medische molen en ik zou zelf een man kunnen kiezen. Bovendien wist ik van Louisa dat een officiële donor maximaal 25 keer mag insemineren. Een onprettige gedachte, want dat betekent dat mijn zoon of dochter later in principe verliefd kan worden op een halfbroer of -zus. Dan kon ik beter kiezen voor een man die later misschien nog wel vader zou worden, maar niet van een hele kinderschare.

“Het is maar de vraag welke man wanneer raak schiet. Maar het is niet zo dat ik lukraak seks heb”

Russisch roulette
Ik ben nu een half jaar bezig met mijn missie en ik heb al zes mannen (onbewust) bereid gevonden onveilig met mij te vrijen. Zo rond mijn eisprong ga ik op ‘boefjesjacht’. Op de een of andere manier hoef ik er weinig moeite voor te doen. Het schijnt dat vruchtbare vrouwen een extra sexy uitstraling hebben. De potente mannen vliegen op me af en er is nog niemand geweest die per se condooms wilde gebruiken. Tot nu toe hebben mijn vrijpartijen helaas nog geen resultaat gehad, maar ik heb goede hoop op mijn laatste verovering. Die jongen wist van geen ophouden. Natuurlijk speel ik een soort Russisch roulette. Het is maar de vraag welke man wanneer raak schiet. Maar het is niet zo dat ik lukraak seks heb. Ik probeer het echt zo te plannen dat ik per maand één man uitkies en in ieder geval genoeg dagen tussen dates heb.

In mijn agenda houd ik bovendien de namen, nummers en data bij van de mannen met wie ik heb gevreeën. Mocht ik zwanger raken, dan wil ik na een paar maanden contact met hen op kunnen nemen en hem inlichten over ‘het ongelukje’. Het is aan hem wat hij daarmee wil doen. Maar ik presenteer het wel als een voldongen feit, na een week of twintig, als abortus geen optie meer is. Ik ben overigens niet uit op geld of alimentatie. De man mag zelf beslissen of hij eventueel contact wil of dat ik zijn gegevens in een envelop in de kluis leg, voor als het kind later wil weten wie zijn of haar vader is en niet hoeft te gaan zoeken via Spoorloos.

In de val gelokt
Of ik het niet lullig vind naar die mannen toe? Nee, daar ben ik hard in. Moeten ze maar een condoom om doen. Om mezelf te beschermen heb ik een compleet soa-testpakket in huis, waarmee ik mezelf maandelijks test op chlamydia, gonorroe, syfilis en hepatitis B. Ik wil voorkomen dat ik hierdoor juist het risico loop onvruchtbaar te worden. Natuurlijk besef ik dat mensen mijn gedrag veroordelen en me berekenend en harteloos vinden. Daarom houd ik het ook zoveel mogelijk geheim en vertel ik mijn verhaal anoniem. Mijn goede vrienden weten ervan, maar mijn zussen en moeder niet. Als het moment daar is, zeg ik gewoon dat ik per ongeluk zwanger ben geraakt. Iedereen die mij kent, weet dat ik het zou houden en ik denk dat mijn omgeving meteen voor me klaarstaat. De enige naar wie ik me schuldig voel, is mijn nog ongeboren kind. Ik kan me voorstellen dat het niet fijn is later te horen dat jouw moeder je vader in de val heeft gelokt. Ik hoop maar dat hij/zij meer waarde hecht aan het feit dat hij/zij zo gewenst was dat ik er alles voor over had om zijn moeder te worden.

Lees ook: In vertrouwen: ik houd alleen van zijn credit card

Tekst: Joan Makenback | Beeld: iStock