Terwijl anderen op stap gaan, zit Valérie (36) zaterdagavond vaak alleen op de bank. “Doordeweeks sus ik mijn eenzaamheid met de gedachte dat iedereen druk is met werk, maar in het weekend gaat de telefoon ook niet.”
Valérie (36): “Als ik morgen ineens naar de andere kant van de wereld verhuis slaat dat vermoedelijk geen gat in mijn omgeving. Dat besef is het moeilijkst aan eenzaamheid. Er zijn heus wel een paar mensen die me zouden missen, maar nooit zo erg als wanneer het andersom zou zijn. Ik heb het gevoel dat er vrijwel niemand is die bij het organiseren van iets gezelligs denkt: hier móet Valérie bij zijn, want zonder haar is het niet hetzelfde.”
Niet op hun lijstje
Lees ook: In vertrouwen: ‘Mijn vriend liet me achter met €48.000 aan schulden’
“‘Soms voelt het alsof het leven aan me voorbij glijdt. Niet dat je dat zou zeggen als je naar mijn social media kijkt. Ik ken best veel mensen, lijk altijd onderweg te zijn en kom op leuke plekken. ‘Jij bent wel de laatste bij wie ik eenzaamheid had verwacht’, zei iemand die ik er ooit over in vertrouwen nam. Mensen denken echt dat ik een bruisend leven heb. Maar de momenten waarop ik alleen op de bank zit en de verveling immens is, deel ik natuurlijk niet online. Ze zijn er veel vaker dan me lief is. Laatst nog was het op zondagmiddag prachtig weer en wilde ik er dolgraag met iemand op uit. Geen idee wie ik moest bellen. Zo gaat het heel vaak. De weekenden zijn het ergst. Doordeweeks sus ik mijn eenzaamheid met de gedachte dat iedereen nu eenmaal druk is met werk, dat ben ik zelf tenslotte ook. Maar in de weekenden is het een stuk wranger als de telefoon niet overgaat. Juist dan hebben mensen meer tijd en is het extra confronterend en pijnlijk dat ik kennelijk niet op hun lijstje sta om te bellen voor leuke dingen. Het voelt dan alsof ik helemaal niemand heb.”
Leuren met mezelf
“Niet dat ik niet mijn best doe. Ik heb maar één leven en daar wil ik wat van maken. Maar het initiatief om af te spreken komt toch vaak van mijn kant, en als ik niet bel hoor ik weinig. Dat leuren met mezelf, daar word ik moe van. Meestal trek ik er dan maar in mijn eentje op uit. Ik ben gek op mijn werk en vind het leuk om events en lezingen te bezoeken die hieraan gerelateerd zijn. Vaak heb ik daar best leuke gesprekken. Het mondt alleen nooit uit in ontmoetingen buiten die events om. Dat snap ik ergens ook wel. Op deze leeftijd hebben de meeste mensen al een vast clubje en zijn ze niet zo bezig met nieuwe contacten. Bovendien slokken een partner, kinderen, een drukke baan en familie vaak al alle tijd op. Hoe moet ik dan nog deel uitmaken van iemands leven? Vriendschappen sluiten is simpelweg een stuk lastiger dan toen ik twintig was. Mijn vrienden van vroeger zitten in een andere levensfase. Ik heb een oudere zoon, maar zij hebben allemaal nog kleine kinderen. In een speeltuin of op verjaardagen met rond- rennende kinderen is echt goed bijkletsen er vaak niet bij. Een-op-een afspreken gebeurt vanwege alle drukke agenda’s maar sporadisch. Begrijpelijk. Ook met nieuwe vriendschappen is het lastig. Als ze al van de grond komen, is het vaak weer over zodra mensen een relatie krijgen. Ik heb vaak het idee dat veel dertigers vriendschappen gebruiken als invulling van de tijd tot het ontmoeten van de Ware. Ik heb ze van nabij zien verwateren als er een nieuwe vlam in beeld kwam. Zelfs bij mijn broer, met wie ik vroeger heel close was. Hem spreek ik amper nog.”
Als kind gepest
“Misschien stel ik wel te hoge eisen aan vriendschappen en hecht ik er te veel waarde aan. Ik wil kwaliteit, me omringen met mensen aan wie ik iets heb. Aanspraak is het probleem niet. Ik zie er goed uit en ben zeker geen muurbloempje. Als ik vanavond een kroeg in loop, is er vast een andere eenzame ziel aan de bar die zin heeft in een praatje. Maar ik drink geen druppel en dan gaapt er toch vaak een kloof. Ik wil echt contact, dingen delen en dat de ander ook iets voor mij over heeft. Vooral in dat laatste ben ik een paar keer teleurgesteld. Het zorgt ervoor dat ik nog steeds aan mezelf twijfel, me afvraag waarom ik voor anderen niet waardevol genoeg ben. Die vraag loopt als een rode draad door mijn leven en dateert al van jaren terug. Ik ben als kind erg gepest en als ik al eens een vriendinnetje had, was het altijd afwachten hoe lang het zou duren tot diegene toch de kant van de pesters koos. Dat ik nogal sensitief ben, maakt het waarschijnlijk alleen maar erger. Ik ervaar gevoelens over het algemeen veel heftiger dan anderen. Bovendien heb ik een uitgesproken karakter. Ik ben recht voor z’n raap, wars van hypocrisie. Misschien vinden sommigen me te confronterend. In praktische zin helpt het ook niet dat ik vanuit huis werk en dus geen collega’s ontmoet.”
Loner
“Ik heb wel een beste vriendin die ik al jaren ken. Voor haar ben ik belangrijk, maar ze heeft daarnaast ook een vol leven met een drukke baan, een man en drie kinderen. Dat ze in het weekend meestal tijd wil doorbrengen met haar gezin vind ik logisch. Het is al heel fijn dat ze mij als eerste belt als ze toch een gaatje in haar agenda heeft. Mijn andere vriend is een ex met wie ik het nog steeds goed kan vinden. Hij is nogal een loner die eigenlijk het liefst alleen maar thuis zit. Ook vindt hij het best als hij weken geen mensen ziet. Echt regelmatig zie ik hem niet, omdat hij zestig uur per week werkt, ver weg woont en geen auto heeft. Maar we bellen vaak. Hoewel ik stiekem best weet dat ik voor deze twee mensen wel van waarde ben, kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat ik het vele malen erger zou vinden als zíj niet meer in míjn leven zouden zijn dan andersom. Nogmaals: ik snap echt wel dat iedereen zijn eigen leven heeft en druk is. Maar het blijft moeilijk te verkroppen dat er niemand is op wie ik écht altijd kan rekenen. Het gevoel dat je zeker voor één iemand op de wereld onmisbaar bent, dat heb ik niet. Ik speel nauwelijks een rol in het leven van anderen.”
Alleen met oud en nieuw
“Gelukkig kan ik terugvallen op mijn ouders. Die staan altijd voor me klaar. Ik moet er niet aan denken dat zij er ooit niet meer zullen zijn en zou werkelijk niet weten wat ik dan zou moeten. Soms stel ik me voor hoe ik in het holst van de nacht, in the middle of nowhere beland met autopech. Wie kan ik anders bellen dan hen? Iedereen is druk en ik vraag me af wie er überhaupt op zou nemen. Waarschijnlijk zal het een taxi worden. Een half jaar geleden ging mijn relatie uit. Hij vond het leuk als ik bij hem was, maar net zo prima als ik er niet was. Ik had uit eenzaamheid best bij hem kunnen blijven hangen, maar dat was toch mijn eer te na. Ik ben liever alleen dan eenzaam met z’n tweeën. Al was ik er wel echt stuk van, want ik was stapelgek op die man. Wanneer ik in die eerste periode na de breuk af en toe gewoon even met iemand wilde praten, werd de telefoon meestal niet opgenomen. Mensen zijn met andere dingen bezig. Als ik al een appje terug kreeg, was dat pas uren of soms zelfs dagen later. Tegenwoordig bel ik al niet eens meer als ik verdrietig ben. Ik word er alleen maar nog verdrietiger van als er weer eens niemand opneemt. Mijn zoon wil ik zeker niet met mijn eenzaamheid belasten. Het lijkt me vreselijk om hem te claimen en hij mag absoluut nooit het gevoel krijgen dat hij verplicht met zijn eenzame moeder moet optrekken. Hij is maar één keer jong en moet gewoon lekker genieten. Maar dat alleen zitten heeft soms wat triests. Ik kan nu al enorm opzien tegen de feestdagen en de drang om iets te regelen zodat ik niet alleen zit. Tot nu toe is dat telkens op het nippertje gelukt. Maar ik houd wel elk jaar weer mijn hart vast: wat als het nu écht de eerste keer wordt dat ik met Oud en Nieuw om twaalf uur alleen thuis zit?”
Open voor contact
“Natuurlijk zou een relatie eventueel voor nieuwe sociale contacten kunnen zorgen. Maar ik heb niemand op het oog en zie dat eerlijk gezegd ook niet zo snel meer gebeuren. Omdat ik veel heb gegeven en weinig heb ontvangen, blijf ik nu liever single. Al vergroot dat natuurlijk wel de eenzaamheid. Toch blijf ik me openstellen voor contact. Hoewel het op dit moment financieel niet lukt, hoop ik in de toekomst te kunnen verhuizen naar de stad waar mijn ex en wat oude vrienden wonen. Misschien is de drempel lager als ik in dezelfde stad woon en komt het sneller van een spontane kop koffie dan nu. Andere eenzamen opzoeken lijkt me niks voor mij. Ik denk dat het veel leuker is om mensen te ontmoeten op basis van een gezamenlijke interesse in plaats van gedeelde eenzaamheid. Wel heb ik laatst een heel goede beslissing genomen, waar ik waarschijnlijk erg blij van word: ik neem een hond. Een herder, een ontzettend trouw ras.”
Beeld: Getty Images
