Kim (31): “Nog steeds snap ik niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik had mijn financiën altijd keurig voor elkaar. Zelfs mijn studieschuld is afgelost. Nu zit ik op de slaapbank uit mijn ouderlijk huis, een van de laatste dingen die ik nog heb, met voor me een boeket zijden bloemen uit mijn oma’s vensterbank. Een bos verse tulpen: ik kan er alleen nog maar van dromen. Want sinds Roger weg is en ik de puinhoop ontdekte waarin ik ben beland, moet ik rondkomen van 20 euro per week. Net genoeg voor één keer gehakt in de aanbieding voor drie dagen spaghetti, wat huismerkartikelen en dat éne onsje kaas dat ik mezelf nog gun.”
Tot over mijn oren verliefd
“Te snel na mijn vorige relatie stortte ik me op Roger. Eigenlijk wilde ik nog even uithuilen, maar ik dacht: zo’n leuke man ontmoet ik nooit meer. We zaten naast elkaar te werken in een wegrestaurant, ieder op onze eigen laptop. Voor we het wisten dronken we samen koffie. Ik kon zo vreselijk met hem lachen. Hij is een rasoptimist, een levensgenieter pur sang. Voor ik het wist hadden we een relatie. Na een jaar latten stond het huis dat ik altijd kwijlend passeerde te koop. Ik was zo verliefd op Roger, had zo veel zin in de toekomst. Zouden we de sprong wagen? Het voelde zo goed tussen ons, dat we het huis kochten. Maar vanaf het moment dat we gingen samenwonen begon ik me aan hem te storen. Zijn houding als levensgenieter bleek vooral voort te komen uit laksheid. Na vier maanden monteerde mijn vader de plinten maar; die lagen nog op een kast. Rogers administratie was een puinhoop. ‘Regel jij maar wat’, zei hij, toen ik vroeg waarvan we het laminaat, de gordijnen en meubels zouden betalen. Ik had wel spaargeld, maar lang niet genoeg om alles te bekostigen. Omdat Roger blut was, gaf ik al mijn geld uit. Wat ik tekort kwam, leende ik bij een postorderbedrijf en mijn ouders. Roger zou de helft terugbetalen.
Al na vier maanden stopten zijn betalingen. ‘Ik zit deze maand even krap’, zei hij. Of: ‘Ik schuif de afbetaling drie maanden op, dan kunnen we deze zomer op vakantie.’ Roger was dol op reizen. Dat hij nu een hypotheek en vaste lasten had, had meer impact op hem dan hij had voorzien. Ik vond het belangrijk dat hij tevreden was, wilde hem niet teveel op de huid zitten. Dus ging ik telkens schoorvoetend akkoord.”
Strop om zijn keel
“Na twee jaar wilde Roger praten. Huisje-boompje-beestje was niets voor hem. Zijn droom was werken tot er geld genoeg was om te reizen. Hij wilde meer zien dan de fruitbomen in onze achtertuin. Onze relatie voelde ook niet meer ‘sprankelend’. Hij wilde zijn vrijheid terug. Ik stond perplex, had dit nooit zien aankomen. Ik was ondanks onze geldstrubbelingen gelukkig, dacht er juist over om minder te gaan werken. En misschien, over een paar jaar, een kindje? Ik zag mezelf al lopen achter de kinderwagen.
We hadden veel gesprekken, maar de sfeer werd steeds grimmiger. Ik kon het niet geloven, bleef maar denken aan onze eerste maanden samen. Maar Roger was niet te vermurwen. Om te ontdekken of een ‘samen’ er nog in zat, trok ik twee maanden bij mijn ouders in. Het contact met Roger werd steeds slechter. Het leek wel of hij opleefde nu ik weg was!
Na die twee maanden bedenktijd besloten we uit elkaar te gaan. Roger bleef in ons huis wonen tot het verkocht was. We konden het allebei niet betalen. Ik huurde een klein hoekhuis, waar ik introk met van mijn ouders geleende meubels. Ik miste Roger, miste mijn dromen. Regelmatig zocht ik contact om te vragen of we het nog eens samen konden proberen. Maar Roger was onverbiddelijk, zei zelfs dat hij al een jaar het gevoel had gehad dat er een strop om zijn keel had gezeten. Ik dacht dat ik stierf van verdriet. Na een paar weken werd ik gebeld door de makelaar. Roger werkte niet mee aan de verkoop van het huis. Hij was amper bereikbaar. De makelaar had wel een sleutel, maar het huis was nooit opgeruimd bij bezichtigingen, het onkruid tierde welig en er stonden volle vuilniszakken voor de voordeur.”
De schulden
“Het afschuwelijkste moment kwam toen ik na weer een paniektelefoontje van de makelaar naar Roger toeging. Ik wilde praten. Toen ik ons huis binnenkwam, bleek dat hij alle meubels had verkocht. Ik moest het maar zien als compensatie voor bijna drie jaar meebetalen aan de hypotheek. Van het geld had hij een camper gekocht. Zijn baan was al opgezegd. Ik wist niet wat ik hoorde. Toen hij de week erna echt vertrokken bleek, leek alles in te storten. Ineens stonden er deurwaarders voor mijn nieuwe woning. Hoewel ik elke maand mijn deel had gestort, was de hypotheek van ons koophuis al een half jaar niet betaald. Roger was onvindbaar. Whatsappjes las hij wel, maar hij reageerde gewoon niet. Ik ben een procedure gestart om het huis eenzijdig te mogen verkopen. Het bleek te laat. Een week nadat ik de rechtszaak won, werd het huis geveild in een executieverkoop. Omdat Roger zich wel had uitgeschreven, maar zich naderhand nergens meer inschreef, werden alle schulden op mij verhaald: in totaal 48.000 euro. Wat het extra zuur maakt, is dat we bij gewone verkoop winst zouden hebben gemaakt.
Ik heb alles zelf geregeld. De schuldsanering in? Dat nooit! Ik ben gaan bellen met alle schuldeisers, zoals de bank en het postorderbedrijf waar ik net mijn half afgeloste lening had opgehoogd voor een nieuwe wasmachine en een tuinset. Ik heb overal afspraken gemaakt waar ik me aan houd. Daar ben ik heel strikt in. Ik schaam me vreselijk. Vroeger ontving ik nooit een aanmaning en nu sta ik bekend als schuldenaar. Zelfs mijn bonussen en vakantiegeld stort ik meteen door. Dat geld voelt niet als van mij. Mijn enige luxe is het tientje dat mijn moeder me soms toestopt. Maar in plaats van dat ik het uitgeef aan een geurkaars, koop ik er de broodnodige panty’s of stofzuigerzakken van.”
Bedelen bij vrienden
“Het zal zeker nog anderhalf jaar duren voor alle schulden zijn afgelost. Intussen leef ik van een minimum. Dat lukt net, ook al is alle sjeu van mijn leven af. Vriendinnen geef ik op feestjes standaard een zelfgemaakte autowasbon. Bij collega’s met een moestuin schooi ik om prei of bonen. De wasdroger gebruik ik niet meer om stroom uit te sparen. Als mijn stofzuiger ooit stuk gaat, is dat een ramp. Hij moet echt nog twee jaar mee. In de sportschool kom ik ook niet meer. Ik volg nu gratis lessen van Cassey Ho op YouTube. Mijn geluk is mijn vaste baan met een goed salaris. Ik werk als accountmanager voor een telecombedrijf. Daarbij hoort een auto van de zaak. Dat is mijn redding. Ik kan naar mijn ouders en vriendinnen wanneer ik wil. Even een dag uitwaaien op het strand is geen probleem. En gelukkig zijn er genoeg dingen die geen geld kosten: een picknick in het park, een filmavond bij vriendinnen, een boswandeling…
Spijt van mijn relatie? Ja, als haren op mijn hoofd. Ik heb met Roger een fijne tijd gehad, maar de goede tijd was slechts een kwart van de periode die ik nu nodig heb om uit alle ellende te komen. De hele situatie, zijn lakse gedrag, zijn veranderde levensvisie die hij niet met mij besprak: het heeft me heel boos gemaakt. Waarom heb je het niet gedeeld, denk ik. Ik voel zo veel onbegrip, vind het egoïstisch. Had ik beter moeten doorvragen? Heb ik hem in een rol geduwd die hij niet wilde? Uren heb ik erover gesproken. Met mijn baas, met vriendinnen, met mijn ouders. Ik heb zelfs op een forum gezocht naar vrouwen die dit ook was overkomen. De verhalen waren allemaal anders, maar het gevoel van niet begrijpen waaraan je zoiets hebt verdiend, herkende ik wel. Dat je zo voor jezelf gaat, andere mensen geestelijk en financieel kapot maakt, en dan je schouders ophaalt en verder gaat met je leven: ik begrijp het niet. Als ik weer eens gortdroge pannenkoeken sta te bakken, kook ik soms van woede.”
Vertrouwen
“Nu ik dit heb meegemaakt, zal ik altijd op mijn hoede blijven. Emotioneel duurde het ruim een jaar om alles te verwerken en mensen weer enigszins te vertrouwen. Financieel duurt het langer, zo’n vier jaar. Over anderhalf jaar ben ik verlost van alle schuldeisers. Wat zal ik me dan vrij voelen! De eerste maand dat ik mijn salaris echt mag opmaken, geef ik een feest. Met geurkaarsen op tafel, salades van de slager en échte cola in plaats van huismerklimonade. Daarna ga ik sparen. Eerst om dingen te vervangen die zijn versleten, zoals sportkleding en keukendoeken, daarna voor een vakantie. Die gedachte troost me vaak wanneer ik weer eens aan het puzzelen ben met mijn weekgeld. Dan fantaseer ik over een ligbed in de tropische zon, een bloem in mijn haar en een bikini van een speciaalzaak in plaats van van de Action. Nog zeventien maanden, dan lig ik er. En wat zal ik absurd genieten van elke cocktail die ik bestel en het witte zand tussen mijn tenen!”
Meer van dit soort verhalen? Lees ze iedere maand in Marie Claire!
Lees ook: Zien: Pakistaanse kunstenares maakt van striae prachtige glitterstrepen
Tekst: Eveline Karman | Beeld: Getty
