Wonderlijk maar waar: deze drie jonge vrouwen veroveren de Indonesische muziekscene met hun heavymetalband. In een land waar 90% van de bevolking moslim is, is het een perfecte tool om te protesteren tegen het systeem.
Erza Satia (35) is muziekleraar op de islamitische middelbare meisjesschool Masrasah Tsanawiah in Zuid-Jakarta. Toen er in 2014 veel problemen waren op haar school met een groepje teenagers dat rebelleerde tegen het schoolsysteem, bedacht zij dat metalmuziek misschien een goede vorm van expressie voor hen zou kunnen zijn. Metal was destijds een net opkomende muziekstroming in Indonesië, met name in de grote steden. Maar de extreem conservatieve regering was niet bepaald gelukkig met dit culturele fenomeen. Satia bracht zeven scholieren samen in de hoop dat ze hun rebelse energie in iets positiefs zouden omzetten. Voor drie van hen werkte het wonderwel, maar voor anderen bleek het een stap te ver. Zij wilden niet meedoen, omdat hun ouders ertegen waren, of omdat ze – net als veel Indonesiërs – vonden dat metal ‘duivelse muziek’ is. Maar de decaan zette door en een heuse metalband was een feit.
“Metal en islam gaan heel goed samen. En waarom niet? Het is maar een muziekgenre”
Moslim Metal Clash
Indonesië is het grootste moslimland ter wereld: van de 255 miljoen inwoners is 87 procent moslim. Het is ook de grootste democratie ter wereld, waar vrijheid van religie een grondrecht is – en dat is uitzonderlijk in de moslimwereld. De complexe samenleving vol tegenstellingen is tot op het bot verdeeld tussen fundamentalisten en progressieven. Dit is onder meer te zien aan de religieuze intolerantie, die de laatste jaren toeneemt: sinds 2000 is er een aantal terroristische aanslagen geweest en afgelopen mei werd de vicegouverneur van Jakarta, Basuki Purnama, tot twee jaar gevangenisstraf veroordeeld voor godslastering. De gevolgen van deze ontwikkelingen? Steeds meer vrouwen dragen een (hoofd en borst bedekkende) hijab, het aantal mensen dat meedoet met de ramadan groeit en er gaan steeds meer stemmen op om de verkoop van alcohol aan banden te leggen. Veel jonge mensen, vooral scholieren van de openbare scholen waar Koranlessen worden gegeven, dromen van een islamitische staat. Zij spreken zelfs van een ‘heilige oorlog’ die gevoerd moet gaan worden. Deze ontwikkelingen schrikken de 17-jarige zangeres Firdda Kurnia, bassist Widi Rahmawati en drummer Euis Siti Aisyah niet af. Firdda noemt metalmuziek ‘een openbaring’: “Vanaf de eerste keer dat ik metal hoorde, was ik
verliefd. We waren lastige pubers
toen we begonnen, maar deze
muziek zette ons met beide benen
op de grond.”
Optredens
De bandleden waren
vastberaden er iets van te maken
en door hun gedrevenheid en passie
werden ze alsmaar bekender.
Muziekleraar Erza is inmiddels
hun manager. Zij regelt optredens
en heeft een plek gevonden waar
de band elke dag na school repeteert. De band is allang niet meer enkel een bliksemafleider voor schoolproblemen; de groep maakt furore in de Aziatische muziekscene. Vooral nu ze beroemder worden, staan hun families helemaal achter hen. Als ze op televisie zijn, nodigen ze trots hun buren uit om te komen kijken. “Ze hebben het helemaal gemaakt” aldus een van de trotse moeders. Maar onder conservatieve leeftijdsgenoten zorgen de drie ook voor de nodige opschudding. Ze ontvangen regelmatig hatemails en zelfs doodsbedreigingen.
“Ze ontvangen regelmatig hatemails en zelfs doodsbedreigingen”
Rocken tegen het systeem
Ook in het dorp Garut, waar de band vandaan komt, denkt niet iedereen dat de gemeenschap klaar is voor jonge moslimvrouwen die dit soort muziek maken. “Het is ongebruikelijk om meisjes met een hijab metalmuziek te zien spelen. Schreeuwen is voor vrouwen sowieso ongekend”, zegt Muhammad Sholeh, leraar op de plaatselijke islamitische kostschool. “Ja, popmuziek is populair bij veel jonge moslims, maar we hebben het hier over metal en dat is luid.”
Zangeres Firdda Kurnia vindt het belachelijk dat er nog zo veel sekseongelijkheid is. “Dat ik mijn creativiteit ontplooi doet niets af aan mijn verplichtingen als moslima. “De naam van de band is VoB: Voice of Baceprot. “ Baceprot betekent ‘lawaaierig, luidruchtig’ in het Soendanees, de taal die na het Javaans het meest gesproken wordt in Indonesië.” Hun muziek is duidelijk beïnvloed door metalgrootheden als Metallica, Red Hot Chili Peppers, RATM (Rage Against The Machine) en Linkin Park. VoB is niet puur een coverband, ze spelen ook eigen nummers, geschreven door zangeres Firdda. Voor de meest toegewijde van de band is metal ‘de perfecte manier om te protesteren tegen het systeem’. En dat is precies wat de vrouwen van VoB doen: een uitgesproken, sterke boodschap overbrengen door middel van hun muziek.”
Doodsbedreigingen
Hun nummers gaan bijvoorbeeld over religieuze tolerantie, klimaatverandering en sociale issues zoals de slechte staat van het onderwijs in Indonesië. De band is zeer gewild en treedt maandelijks zo’n vijf keer op op televisie, bij lokale events en op festivals. Omdat de bandleden nog op school zitten, moeten ze hun tijd verdelen tussen muziek en school, maar ze hebben de ambitie om professionele muzikanten te worden.
Lees het hele interview in het partyissue van Marie Claire, hier online of in de winkel!
Lees ook: Marie Claire reportage deze vrouwen worden gedwongen om te eten
Tekst: Lisa Charbonneaux | Fotografie: Rony Zakaria
