Real life: ‘met een polsbandje met mʼn naam erop legde mijn moeder me voor het politiebureau’

"Vreselijk dat er in Nederland babyʼs in vuilcontainers worden achtergelaten."

In Nederland is het verboden om kinderen te vondeling te leggen. Anouk Bakker, zelf vondeling, strijdt met Stichting Beschermde Wieg voor een wetswijziging. “Ik vind het heel moedig wat mijn geboortemoeder heeft gedaan.”

Verpakt

“Drie maanden oud was ik. Keurig verpakt in een schoon setje kleren en met een polsbandje met daarop mijn naam en geboortedatum werd ik door mijn geboortemoeder op de stoep voor het politiebureau in Seoul gelegd. Ik werd naar het kindertehuis gebracht en vier maanden later geadopteerd door mijn Nederlandse ouders. Hier ben ik opgegroeid in een gezin met twee oudere lange, blonde broers – biologische kinderen van mijn ouders. Ik heb me altijd een kaaskop gevoeld. Een kaaskop met spleetogen, dat wel. Als kind was ik nieuwsgierig naar mijn geboortemoeder. Ik dacht dat ik een prinses was en zij een koningin en zo tekende ik haar dan ook. Anderen vonden het feit dat ik uit Korea kwam veel interessanter. In Tilburg, waar ik woonde, was ik begin jaren tachtig een attractie. Ik weet nog dat onze eettafel voor het raam stond en dat kinderen op weg naar school naar binnen keken om mij te zien. Mijn vader heeft later een tafel op een andere plek gezet, zodat we rustig konden eten. Tijdens ruzies met mijn broers gebruikte ik mijn adoptie soms. Dan zei ik: ik heb lekker twee moeders, jullie maar één. En als ik mijn zin niet kreeg, zei ik tegen mijn ouders: ik loop weg, naar mijn andere moeder.”

Ik heb niks met Korea

“Van jongs af aan gedroeg ik me stoer als het over mijn adoptie ging. Ik wilde er gewoon bij horen en niet anders zijn. Mijn moeder hield een dagboekje voor me bij. Daarin las ik later bijvoorbeeld hoe we op mijn derde op verjaardagsvisite waren, toen een bijdehand nichtje vroeg waar ik vandaan kwam. Mijn moeder antwoordde: ‘Van de overkant van de straat, waar wij wonen.’ Ontevreden met het antwoord vroeg mijn nichtje het nog een keer, dus mijn moeder zei: ‘Korea’. Toen ze vroeg waarom ik dan hier woonde en niet daar, was ik het blijkbaar zat en zei ik: ‘Nou, omdat ik naar papa en mama toe wilde.’ Mooi vind ik dat. Soms werd ik wel moe van al die vragen. Mensen konden echt onbeschofte dingen zeggen: of ik wel goed met mijn pleegmoeder op kon schieten en of ze zelf geen kinderen konden krijgen. Maar wat ze eigenlijk wilden weten was of ik als geadopteerd kind niet zielig was. Ik heb het er vaak met mijn moeder over gehad. Zij zei dan dat mensen het niet slecht bedoelden en het soms gewoon echt niet weten. Dat deed me besluiten over het onderwerp te gaan bloggen. Zo schreef ik dat veel geadopteerden op zoek zijn naar hun identiteit, maar dat ik dat helemaal niet heb en er heel nuchter in sta. Ik heb er weleens over nagedacht om mee te doen aan het programma Spoorloos. Maar dan dacht ik: stel dat ze familie vinden, moet ik dan mensen omhelzen die ik helemaal niet ken? Ook voel ik totaal niet de behoefte om naar Korea te gaan – waarom zou ik naar een land gaan waar mijn wortels niet groeien? Ik heb er echt geen binding mee. Ik kreeg veel reacties van andere geadopteerden die zichzelf herkenden in mijn verhaal. Dat was fijn, want ik heb me lang slecht gevoeld omdat ik de behoefte miste om naar mijn roots te zoeken. Maar dit is wie ik ben.”

Liefde betekent soms opoffering

“Ik ben een vondeling. En eigenlijk heeft me dat nooit wat gedaan. Ik ben goed terechtgekomen, maar ik vind het vreselijk voor de baby’s die in Nederland in een vuilcontainer worden achtergelaten of dood worden gevonden. Vorig jaar kreeg ik door mijn blog een bericht van een van de vrijwilligers van Stichting Beschermde Wieg. Ze vertelde over de vondelingenkamers die zij beschikbaar stellen voor wanhopige moeders die hun baby niet durven of mogen houden. En ook over de baby’s die werden gevonden. Ik schrok er heel erg van dat dit soort dingen ook in ons land voorkomen, dat vrouwen nergens terechtkunnen en dat daardoor baby’s overlijden. Ik voelde niet meteen de behoefte om de stichting actief te steunen, maar het liet me niet los. Het keerpunt kwam toen ik hoorde dat de Stichting Beschermde Wieg een petitie steunt voor een wetswijziging die ervoor moet zorgen dat moeders die hun kind in geval van uiterste nood op een veilige plek achterlaten niet strafbaar zijn. Ik blogde erover en mijn bericht werd meer dan 261 keer gedeeld. Door mijn blog heeft de petitie zeker 360 handtekeningen opgehaald. Die impact maakte dat ik me nog fanatieker voor de petitie ging inzetten. Er moet echt iets veranderen in ons rechtssysteem. In Nederland weegt het afstammingsrecht zwaarder – het recht van het kind om te weten wie zijn ouders zijn – en daarom is de moeder van een vondeling strafbaar.

Dat vind ik echt stuitend, want elk verhaal heeft twee kanten. Als moeder leg je je kind niet zomaar te vondeling. Het is een niet te bevatten noodsituatie. Misschien komt het door mijn eigen situatie, maar ik vind dat er wel meer sympathie mag komen voor de moeders van vondelingen. Soms betekent liefde namelijk ook opoffering. Ik vind het heel moedig wat mijn geboortemoeder heeft gedaan. En de moeders die hun kind in een babyluikje achterlaten zijn juist heel dapper. Deze vrouwen zijn geen criminelen en zo horen ze ook niet behandeld te worden. Wat zeg je liever tegen een kind: je hebt de eerste uren van je leven in een vuilnisbak gelegen óf je werd liefdevol opgevangen bij Stichting Beschermde Wieg? Ik denk er liever niet over na, maar wat als mijn moeder mij ergens had gedumpt? Of als ik een paar kilometer verderop was geboren, in Noord-Korea? Dan was het veel slechter met mij afgelopen.”

Niks gemist

“Begin dit jaar zag ik de film over Steve Jobs in de bioscoop. Hij is ook geadopteerd en vraagt zich af waarom zo veel geadopteerden zich in de steek gelaten voelen in plaats van uitverkoren. Waarom zien zij de adoptie niet als iets positiefs en vinden ze zichzelf zielig? Dat raakte me, want ik voel me wél uitverkoren. Ik heb niet het idee dat ik ooit wat heb gemist doordat ik mijn biologische ouders niet ken. De band met mijn ouders is altijd hecht geweest. Ik hoor bij hen en zij bij mij. Zij hebben me geen huis gegeven, maar een thuis.”

Dit doet Stichting Beschermde Wieg

De Stichting Beschermde Wieg heeft vondelingenkamers op vijf verschillende plekken in Nederland. Volgens de huidige wetgeving zijn moeders die hun baby hier achterlaten strafbaar. Via een petitie strijdt Stichting Beschermde Wieg voor een wetswijziging. Oprichter van de stichting Barbara Muller vertelt: 
“In de twee jaar dat we bestaan hebben we vier keer kunnen voorkomen dat een moeder haar kind te vondeling legde en één keer dat een ongewenst zwangere moeder zelfmoord pleegde. Via onze dag en nacht bereikbare noodlijn hebben we nog eens 120 vrouwen kunnen helpen, en daar zijn we trots op. Een moeder in Groningen die onze noodlijn belde, is door ons geholpen bij de bevalling. We zijn de enige organisatie waar moeders anoniem mogen blijven, maar we hebben de moeder er toch van kunnen overtuigen haar gegevens bij ons achter te laten. Deze liggen nu bij de notaris; als het kind zestien is kan het ze opvragen. De moeder zelf kan binnen drie maanden tot een half jaar nog terugkomen op haar beslissing. Met de Kinderbescherming wordt dan gekeken of de moeder toch voor het kind kan zorgen. Het feit dat je in Nederland strafbaar bent als je een kind te vondeling legt, eist kinderlevens. Per jaar worden er 4 tot 6 dode en 2 levende baby’s gevonden. En dan zijn er nog vondelingen die bijvoorbeeld in een vuilcontainer belanden en niet worden gevonden. Dat mag en kan niet! In twaalf Eurolanden om ons heen is het veel beter geregeld. De petitie, opgezet door twee vrouwen buiten onze stichting, dient om een wetswijziging te bewerkstelligen waardoor moeders die hun kind in geval van uiterste nood al dan niet anoniem op een veilige plek achterlaten niet strafbaar zijn. Vooralsnog zijn wij als verdachten aangemerkt omdat we die Groningse moeder hebben geholpen. En dat terwijl deze vrouw haar baby in de berm had achtergelaten, als we dat niet hadden gedaan. Laat de rechter maar uitspraak doen, ik maak me er niet druk om. We hebben zo veel mooie resultaten geboekt en levens gered; we gaan gewoon door.”

Bron: Marie Claire Beeld: Kathelijne Verbruggen

Laatste nieuws