Wie mijn stukjes in Marie Claire leest, weet dat ik sinds kort blut ben. Dat komt namelijk omdat ik me opeens blauw betaal aan allerlei verzekeringen en boodschappen. Bovendien heb ik een zogenaamd pleurispotje aangelegd: een spaarpot met een paar maanden salaris. Je weet het immers nooit in deze barre tijden: de banen- en huizenmarkt is een ramp.
Blut maar Blij
En dus zit ik al een tijdje op een houtje te bijten en niks te kopen. Waar ik tot voor kort werkelijk geen enkel probleem mee had. Sterker: ik had geleerd ontzettend blut maar blij te zijn. Met dank aan goede inzichten van psychologe Saskia de Bel (ik was gewoon verslaafd aan al die koopprikkels en moest mezelf op dieper niveau te leren verhouden ten opzichte van een nieuwe jas) én met de zeer fabuleuze tips van Geluksprofessor Patrick van Hees. Van hem leerde ik dat slechts 10 procent van je geluksgevoel wordt bepaald door geld. Hij was ook heel erg goed in spreuken. Ik doe een greep:
Genot het geluk is van de dwazen, en geluk het genot van de wijzen. En deze is ook goed: Het bezit van de zaak is vaak het eind van het vermaeck.
A/w 2013 collecties
Maar nu komt het. Ik heb momenteel last van ernstige terugvallen. Er komen namelijk bij ons ter redactie allemaal kleren, tassen, jassen en accessoires voor het nieuwe a/w 2013 modeseizoen binnen. En dan heb ik het over the works. Dus over belachelijk geweldige spullen uit de a/w 2013 collecties van Dries van Noten, Chanel, Prada, Fendi, Gucci en Kenzo. Natuurlijk heb ik alle spreuken van Patrick obsessief lopen herhalen (geluk is blijven verlangen naar wat je al hebt, keer honderdduizend) maar het is en blijft natuurlijk een ramp, want al die spullen zijn ALLERMINST in mijn bezit.
Designer-Vintage.com
Gelukkig was daar iemand die mij opeens tweehonderd euro gaf. Ja, je gelooft het niet, maar het is echt! Deze persoon was mij namelijk twee keer vergeten cadeaus te geven op feestelijk(achtige) momenten en deed opeens tweehonderd euro in een envelop. Voor mij. Spontaan. Zonder dat ie zich iets had aangetrokken van de trieste hondenblik waar ik al een week mee rondliep! Nou, dat opende deuren! Hele grote!
Nineties Gucci-tas
Toegegeven: met tweehonderd piek lachen ze je vet uit op de PC Hooftstraat, maar NIET bij DesignerVintage.com. Ik kocht een lekker grote vintage Gucci-tas uit de nineties. Een toptas, die mijn nieuwe werktas ging worden. Dit was de tas waar ik heel veel slimme kranten, inspirerende tijdschriften, opschrijfboekjes en sportspullen (ofzo) in kon stoppen. Ja lieve mensen, deze tas zou mijn shophonger de hele zomer weer gaan stillen! Maar toen ging dus de bel. Ik zwiepte de deur open, tekende voor het pakket, scheurde de doos open en zag DIT.
SERIOUSLY WTF? Moest ik met deze postzegel over straat? Ik hoefde er nog net geen vergrootglas bij te pakken. Ik legde m boos in een hoek en heb er een week op zitten tssssss-en. Ik heb zelfs overwogen het ding weer terug te sturen o.v.v. portemonnee.
Ontkenningsfase
Tot ik godzijdank opeens weer wat bij zinnen kwam. Ik bedoel, er stond toch Gucci op. Bovendien had ik zelf van opwinding gewoon niet goed gekeken naar de afmetingen, is het ontzettend NU om kleine tassen als clutch onder je arm te proppen en is het bovendien erg zen om weinig ballast te hebben in het leven. Er schoot me ook nog een spreuk te binnen. (In spreuken denken is nogal besmettelijk.) Wie het kleine niet eert.. blabla. En dus.. ben ik nu blut en twee keer heel blij. Hoezee. Bovendien: als ik deze tas flink ga vereren, mag ik straks tenminste een grote tas kopen.
Maar dat heb ik niet gezegd.
Beleef de officiële catwalkshow van Claes Iversen dit jaar zélf >
Renske Hoff (@McRenske) schrijft over de ins & outs van haar werk op de redactie van Marie Claire.
Fotografie: Rossi & Blake en eigen beeld
