Je huis staat in de fik: wat neem je mee? Foto’s, geld, sieraden. Maar wat als er geen brand is, maar een allesverwoestende oorlog waarvoor je je thuisland moet ontvluchten? Ghadir (33) vertelt over het waardevolste voorwerp dat ze meenam.
De 33-jarige Ghadir vluchtte uit Aleppo (Syrië) en is sinds acht maanden in Nederland. Met haar man en hun twee zoons van zes en zeven.
“De apotheek die mijn man en ik samen hadden werd gebombardeerd. In één klap was alles wat we hadden opgebouwd weg. Maar we herpakten ons en begonnen in de garage naast ons huis opnieuw. In het klein, voor de mensen uit de buurt. Twee jaar hielden we het vol, ondanks de onrust en het gevaar. Totdat we op een dag thuiskwamen en onze auto werd gebombardeerd. De bom viel precies op de stoelen waar mijn kinderen altijd zitten. Toen verloren we alle hoop. Het deed pijn, maar we wisten dat het tijd was om te vluchten.
Mijn man ging vooruit. Met zo’n rubberen bootje is hij naar Griekenland gevaren en van daar naar Amsterdam vertrokken. Het heeft tien maanden geduurd voordat we hem achterna mochten. In die tijd heb ik mijn best gedaan om sterk te zijn voor de kinderen, maar het was moeilijk. Steeds weer die vragen, want ze begrepen niet waar hun vader was gebleven. Toen we groen licht kregen, moesten we van Aleppo naar Libanon zien te komen. Een gevaarlijke onderneming: overal word je tegengehouden. De taxichauffeur drukte me op het hart om geen woord te zeggen als we werden aangehouden. Van vijf uur ’s ochtends tot vier uur ’s middags zat ik met ingehouden adem met mijn kinderen achter in die auto. We konden op onze vlucht niet veel meenemen, maar één ding is me echt dierbaar: een kleedje dat mijn moeder maakte toen ik ging trouwen. Mijn huis is pas een thuis als dit kleedje op een tafeltje ligt.
Thuis in Syrië was ik iemand, hier ben ik een vreemdeling. Ik mis mezelf verschrikkelijk. Maar Nederland is hartverwarmend: buren die komen helpen met schilderen en er is veel vriendelijkheid. Dat helpt. Ik wil Nederlands leren en het is mijn droom om de master af te maken waar ik in Syrië aan was begonnen. Mijn man heeft gelukkig werk gevonden en de kinderen mochten na vijf maanden al naar een normale school. Toen we net in Nederland waren, wilde de jongste niet met zijn vader praten. ‘Waarom heb je ons verlaten?’ vroeg hij steeds. Ik denk dat de oudste dezelfde gevoelens heeft, maar die is introverter. Het gaat nu iets beter, maar als mijn man boodschappen gaat doen, zijn ze soms toch weer bang dat hij niet meer terugkomt.
Mijn kinderen missen Aleppo, ze missen hun opa en oma. Die kunnen niet weg, ze zijn te oud voor de reis. Ik maak me veel zorgen om ze: er is geen water en elektriciteit en er zijn geen medicijnen. En dan de bombardementen. Mijn vader heeft er destijds op aangedrongen dat we zouden vluchten. ‘Mijn beste advies’, zei hij laatst aan de telefoon. Maar tegelijkertijd ook het pijnlijkste.”
Meer van zulke verhalen? Je leest ze in de Marie Claire die nu in de winkel ligt!
In vertrouwen: ‘Mijn grote liefde liet me achter me € 48.000 schuld’ >
Tekst: Milou van der Will | Beeld: Eline Hensen
