In vertrouwen: "Mijn moeder ging er met mijn vriend vandoor"

Femke (38) was heel gelukkig met haar 28 jaar oudere vriend. Maar tot haar grote verbijstering kreeg haar moeder een relatie met hem - en dat bleek geen bevlieging.

Verliefd

Lees ook: 5 redenen waarom het geweldig is om in de zomer single te zijn

"Mijn moeder Koosje is altijd mijn beste vriendin geweest. Of beter gezegd: mijn grootste steun en toeverlaat. Toen ik op mijn 27ste de relatie met mijn jeugdliefde beëindigde, stond ze dag en nacht voor mij klaar. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik elf was, en daarna heeft mijn moeder nooit een nieuwe serieuze relatie gehad. Mijn moeder en ik waren heel close: we belden dagelijks, zagen elkaar minstens drie keer per week en bespraken alles. Toen ik me rot voelde vanwege mijn verbroken relatie, ving zij me op. Net als Steven, een man die ik eerder bij een kookclub had leren kennen. Steven had een grote dosis levenservaring, een aanstekelijk Brits gevoel voor humor en hij was ook nog eens supercharmant. Na een aantal maanden veranderde onze vriendschap heel langzaam in aantrekkingskracht. Misschien was die er altijd al geweest, maar was ik zo bezig met mezelf, dat ik niet openstond voor een volgende verliefdheid.

Op een avond had ik Steven uitgenodigd om met zijn tweetjes te koken en opeens, boven de pannen, ging zijn troostende omhelzing over in een tedere kus. Ik was knetterverliefd en alleen nog maar met hem bezig. Heerlijk, ik voelde me zo sterk, alsof ik de hele wereld aankon. Natuurlijk heb ik over het grote leeftijdsverschil van bijna dertig jaar nagedacht. Ik was 27, hij 55. Maar het voelde enorm vertrouwd en veilig, alsof we zielsverwanten waren. Liefde is leeftijdsloos, volgens mij. Mijn moeder (toen 56) was behoorlijk in shock toen ik haar vertelde over onze prille relatie en zei steeds: als jij straks vijftig bent, is hij tachtig en moet je hem verzorgen. Of ze wees me op het feit dat ik vroeg alleen zou komen te staan. Maar een relatie met iemand van mijn eigen leeftijd biedt ook geen garantie op gezond samen oud worden. Ik geniet liever van de liefde in het heden dan mijn leven dertig jaar vooruit te plannen. Op een gegeven moment zag mijn moeder ook wel in hoe goed Steven en ik het samen hadden en dat maar weinig mannen een vrouw zo op handen dragen als Steven mij. Mijn broer Floris was wel meteen om; hij zag een relatie tussen mij en Steven wel zitten.

Liefde is leeftijdsloos

Hysterisch ongeloof

Toen we zo’n anderhalf jaar samen waren, zouden we met mijn moeder een lang weekend naar Stevens geboorteplaats in Engeland gaan. Hij had alles tot in de puntjes geregeld, maar de dag voordat we vertrokken, kreeg ik een stomme griep. Ik lag voor pampus op de bank en voelde me hartstikke beroerd. Onderdeel van de trip was dat we zouden gaan wandelen en tuinen bezoeken. Eerlijk gezegd vind ik daar weinig aan. Ik ben meer iemand van de drukte, drankjes en de stad, maar mijn moeder krijg je niet gelukkiger dan wanneer ze door de natuur kan struinen. En omdat ze zich er zo op had verheugd, stond ik erop dat ze samen zouden gaan. Ze sputterden beiden eerst nog wat tegen, maar uiteindelijk zijn ze toch gegaan. Zondagavond na de trip kwamen ze meteen naar me toe. Vooral Steven vertelde honderduit, maar op de een of andere manier hing er een formele sfeer. Ook vond ik het vreemd dat mijn moeder snel wegging in plaats van een theetje te blijven drinken. Op dat moment bleef het bij een constatering, ik was allang blij dat ik Steven weer bij me had. Ik had hem gemist. Die avond kookte hij voor me en was de intimiteit als vanouds.

Toen ik hem twee dagen later zag – we woonden niet samen – maakte de vertrouwde sfeer opnieuw plaats voor afstandelijkheid. Ik kon er de vinger niet op leggen. Wat was het? Zat hij niet lekker in zijn vel, miste hij Engeland, had hij twijfels bij onze relatie? ‘Is er soms een ander?’, vroeg ik. Ik weet nog steeds niet of ik het meende, het was meer bedoeld om een gesprek op gang te krijgen. Terwijl hij iets onverstaanbaars mompelde, barstte hij in huilen uit. En waar ik geen seconde, maar dan ook werkelijk geen seconde aan had gedacht, vertelde hij op dat moment. Het leek alsof alles zich in slow motion voltrok, ik verstijfde helemaal: Steven had gevoelens voor mijn moeder! Ik weet nog dat ik hysterisch gilde dat het niet waar was, dat mijn moeder nooit zoiets zou doen. Niet mijn moeder! Ik kon het niet geloven. Verbijsterd heb ik haar gebeld en gegild: Steven is gek geworden, hij zegt dat jullie verliefd zijn. Toen mijn moeder niet meteen antwoordde wist ik: dit is waar. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd, maar ik weet wel dat ik op Steven afvloog en hem een mep wilde verkopen.

Hysterisch gilde ik dat het niet waar was

Jarenlange woede

Ik heb ’m onmiddellijk de deur gewezen. Ook toen mijn moeder langskwam en van buiten riep dat ze met me wilde praten, deed ik niet open. Ik walgde van de hele situatie. Hoe kon het dat twee mensen van wie ik zo veel hield, die ik tot op het bot vertrouwde, mij zo hadden bedonderd? Ik heb mijn broer gebeld en ook Floris was geschokt en nam – er stiekem toch van uitgaande dat het niet klopte – meteen contact op met mijn moeder. Toen ik ver na middernacht zijn naam op mijn scherm zag verschijnen, koesterde ik nog een licht sprankje hoop dat het niet waar was. Hij had een lang emotioneel gesprek gehad met onze moeder; ze was behoorlijk in de war en voelde zich verschrikkelijk schuldig. Maar het was echt zo. Mijn moeder had een verhouding met mijn vriend.

Ik heb het contact met mijn moeder en Steven finaal verbroken en een lange periode in woede, verbijstering en shock doorgebracht. Ik leefde mijn ergste nachtmerrie. Jaren gingen voorbij en alle mails die mijn moeder stuurde, kwamen op hetzelfde neer: ‘Ik heb je nooit pijn willen doen, we zijn er zelf ook van geschrokken, laten we er alsjeblieft over praten.’ Hoe kon ze? Mijn moeder. Mijn vriend. Samen. Ik werd er kotsmisselijk van.

Acht jaar later was ik zwanger van mijn nieuwe relatie en kondigde mijn broer Floris aan dat hij ging trouwen. Tot dusver had ik alle gemeenschappelijke feestjes vermeden of kwam ik op een ander tijdstip. Maar bij zijn huwelijk wilde ik per se aanwezig zijn, tenslotte was hij er al die jaren ook voor mij geweest. Hoewel Floris faliekant achter mij stond en bleef staan, had hij al die jaren wel contact met onze moeder. Steven en mijn moeder tegenkomen op het huwelijk van mijn broer en zijn toekomstige man, daar zag ik erg tegenop, helemaal met al die gierende hormonen in mijn lijf. Maar ik moest en zou ernaartoe.

Toen we kwamen aanrijden, zag ik in een flits mijn moeder met Steven lopen. Ik kreeg een stomp in mijn maag; niet alleen van de confrontatie, maar ook van hoe ze eruitzag. Ze leek stokoud. Mijn ooit zo stabiele, charmante moeder pulkte nerveus aan haar tas en keek schichtig om zich heen. Steven stond er ogenschijnlijk rustig naast. Toen we elkaar even later begroetten voelde dat dubbel: vertrouwd, maar tegelijk gierde er ook een tomeloze woede door mijn lijf, naast een soort verzachting.

Getekend door de afgelopen jaren 

Pleister op de wonde

Dat mijn moeder getekend was door de afgelopen jaren voelde als een kleine pleister op de wonde. Het had haar dus écht veel gedaan. En toen ze voorzichtig vroeg hoe het met mij en de zwangerschap ging, kon ze haar tranen niet bedwingen. Hierdoor begon ook ik te huilen. Waar waren we in godsnaam in beland, het leek wel een heel foute B-film.

Aan het einde van de dag zei mijn moeder dat ze graag contact wilde, maar dat ze van mij liet afhangen wanneer ik er klaar voor was. Eenmaal thuis en de weken erna merkte ik opeens weer dat ik de intense band die ik altijd met haar had, miste. Bovendien wilde ik ook dat mijn toekomstige kind mijn moeder leerde kennen. Inmiddels hebben we drie keer afgesproken. Het scheelt dat we afleiding hebben van mijn dochter Fientje, dan hoeven we het niet over moeilijke dingen te hebben. Maar elke keer als ik naar het kleine blonde koppie kijk, denk ik: ‘Hoe kan je het je kind aandoen. Je bloedeigen kind!’

Ze is een grens overgegaan die ze nooit had mogen overschrijden. Het idee alleen al dat ik met de vriend van Fientje in bed zou liggen. Onverteerbaar. Tegelijkertijd besef ik dat Koosje en Steven bij elkaar passen. De dag van het huwelijk viel me de vanzelfsprekendheid tussen mijn moeder en Steven ook al op.

Volgend jaar zijn ze tien jaar samen. Dat het geen bevlieging is geweest, maakt het iets minder pijnlijk. Of ik Steven ooit nog wil zien, weet ik niet. Dat is nu ook niet van belang. Het gaat om mij en mijn moeder en op dit moment maken we voorzichtige stapjes in elkaars richting. Hoe dat in de toekomst gaat, zien we dan wel weer."

Tekst: Els Meyer | Beeld: Home Again