Lisa Loeb: 'Het is dus echt zo dat mensen ongevraagd aan je buik gaan zitten'

Lisa Loeb (34) is presentator, schrijver en cabaretier. In Marie Claire schrijft ze over wat haar raakt en niet meer loslaat.

31 weken zwanger

Als je zwanger bent gaat er een wereld voor je open. Ik val van de ene verbazing in de andere. Het begint met de binnenwereld. Ineens woont er een ander mens in jouw buik – iets wat in het begin nog erg abstract voelt, maar nu ik 31 weken zwanger ben heel concreet is. Ik voel schopjes, hikjes, er woont daar een soort alien! Hopelijk komt hij er niet zo uit als in de gelijknamige film.

Wat me ook verbaast, is dat ik alcohol laten staan echt heel erg makkelijk vind, terwijl ik voor mijn zwangerschap niet terugschrok voor een glas chardonnay of twee. Mijn zwakte zit vooral in dat ik dingen wil eten die ik niet mag. Rood vlees, tonijnsushi, überhaupt tonijn (want ook uit blik mag niet), garnalen: ik heb er zoveel trek in. Wat evolutionair gezien raar is, want waarom heb je trek in dingen die jouzelf of de baby ziek kunnen maken? Ik houd me in, ik doe mijn best, en ben alvast lijsten aan het maken met alles dat ik wil eten na de bevalling. Zou Uber Eats ook in de bevalkamer bezorgen?

Mythe of niet

En dan is er natuurlijk de buitenwereld die compleet verandert als je zwanger bent. Ik dacht dat het een mythe was, maar het is dus écht zo dat mensen ongevraagd aan je buik gaan zitten. Ik snap hier niets van. Ik voel zelf namelijk nooit de behoefte om ongevraagd aan andermans buik te voelen, of hier nou een baby in zit of niet. Kennelijk ben je als zwangere collectief bezit en is jouw lichaam niet meer van jou. Als tegenreactie trek ik mijn buik meestal weg, maar vaak ben ik te laat en ligt die hand er alweer. Ik denk dat ik volgende keer als reactie maar hard in iemands neus ga knijpen, kijken of het dan nog zo leuk is.

Ook een neiging van de geïnteresseerde medemens is om de meest verschrikkelijke bevalverhalen aan ons zwangeren te vertellen. Nu ben ik misschien bovengemiddeld bang voor de bevalling omdat ik een angststoornis heb. Er hoeft maar weinig te gebeuren om mij bang te maken en een bevalling is voor iedereen op zijn minst uitdagend, maar dit wordt natuurlijk niet geholpen door alles wat ik te horen krijg. Ook hierbij denk ik: wat is nu precies het doel om dit aan mij te vertellen? En dan zijn er nog de kleine opmerkingen: in het begin was mijn buik te klein (‘Ben je zwanger? Het lijken gewoon vetjes’ – oké, toch nog even een stukje bodysha- ming erbij, thanks), en nu je mijn buik inmiddels wel ziet heb ik de vraag al gekregen of ik ‘wel zeker weet dat het er maar een is’. Mensen die vragen wat het geslacht van de baby is – een jongetje – en daarna meteen opmerken dat het voor mijn man ‘wel een opluchting zal zijn’. Terwijl het ons allebei niets uitmaakte wat het zou worden. En dan natuurlijk alle meningen over borstvoeding versus flessenvoeding. Ik zal ze jullie besparen, maar mijn conclusie is: bemoei je eens lekker wat minder met de ander. Zoveel mensen, zoveel meningen. En het schijnt allemaal nóg erger te worden als de baby er eenmaal is. Ik ga alvast oefenen met mezelf voor de kinderwagen werpen, zodat ze in ieder geval niet aan zíjn buik gaan voelen.

Dit artikel verscheen ook in Marie Claire februari 2024.