Terwijl we weten dat alles nep is.
Kun jij je nog herinneren bij welke film je het voor het laatst niet droog hield? Was dat tijdens het emotionele moment in The fault in our stars, of misschien wel tijdens de dood van Jack in Titanic?
Dikke kans dat jij weleens hebt zitten huilen tijdens een film. Of dat nou van geluk was, of door de tragische dood van een personage. Maar hoe komt het eigenlijk dat we huilen tijdens films? Immers: we weten heus wel dat de personages niet écht bestaan, dus eigenlijk is er niets aan de hand. Toch kunnen we er niets aan doen.
Onderzoeker Paul Zak deed een aantal experimenten om te ontdekken hoe het zit, schrijft hij in Psychology Today. Hij wist al dat het stofje oxytocine mensen zich zorgen laat maken om anderen. Dat stofje ontstaat in je lichaam als iemand een connectie met je probeert te maken, en dat kan ook een vreemde zijn. Het stofje zorgt ervoor dat je meer empathie krijgt. Bij veel empathie zul je sneller in huilen uitbarsten.
Zak onderzocht of dit ook bij films het geval was. Deelnemers aan het onderzoek dat hij hield keken naar een film van een kinderziekenhuis. Eén groep keek naar het deel waarin een vader het met zijn zoon over zijn breinkanker heeft, terwijl de andere helft het duo bekeek terwijl ze in de dierentuin waren.
Degenen die het emotionele gedeelte zagen, hadden na afloop 47 procent meer oxytocine in hun bloed. Dit betekent dat het stofje dus niet goed kan onderscheiden of het gaat om filmpersonages of om echte mensen. Beiden kunnen zorgen voor meer oxytocine, waardoor onze emphatieniveaus stijgen en we sneller moeten huilen – ook al zijn de gebeurtenissen fictief.
