Op 24-jarige leeftijd werd bij Angelina hiv vastgesteld. Dit is haar verhaal.
De diagnose HIV krijgen was ontzettend traumatisch. Het enige wat ik van HIV kende, was een grootschalige mediacampagne met een grafsteen en een stem die zegt: ’Het is een dodelijke ziekte en er is geen genezende behandeling bekend.’ Ik kon alleen maar denken aan beroemdheden, zoals Freddie Mercury, van wie ik wist dat ze aan aids overleden waren. Nog erger was de herinnering aan mijn eigen broer die een paar jaar eerder te horen kreeg dat hij de ziekte had, en die ongeveer een jaar nadat hij het ons had verteld, overleed. Het laatste jaar van zijn leven ging hij in en uit het hospice; het enige wat de artsen hem konden bieden, was palliatieve zorg.
Dezelfde ziekte
Lange tijd was ik niet in staat het aan iemand te vertellen. En toen, totaal onverwacht, vertelde een vriendin dat zij ook HIV-positief was. Godzijdank, dacht ik niet omdat ze ziek was, maar omdat ik tot dat moment het gevoel had dat ik er met niemand over kon praten. Toen ik haar vertelde dat ik ook HIV-positief was, nam ze me mee naar een steungroep waar ik nog vijf vrouwen leerde kennen die met dezelfde ziekte leefden. De een was moeder, de ander had een baan; ze leidden gewoon normale levens. Dat ik zo snel na mijn diagnose dit soort steun vond, gaf me de kracht om door te gaan met mijn leven.
“Inmiddels kan ik ermee leven als mensen er moeite mee hebben dat ik HIV-positief ben”
Het lukte me pas een paar jaar later om mijn moeder over de telefoon te vertellen over mijn diagnose. Ze is helaas in mei overleden, maar destijds zei ze tegen me: ‘Ik wou dat ik bij je was, zodat ik je een knuffel kon geven.’ Haar woorden gaven me zo veel moed en daardoor was het iets makkelijker voor me om het de rest van de familie te vertellen. Inmiddels kan ik ermee leven als mensen er moeite mee hebben dat ik HIV-positief ben. Het virus definieert niet wie ik ben. En hoe andere mensen erop reageren, evenmin.
“We zouden compleet normale levens kunnen leiden, als andere mensen niet zo bang zouden zijn”
Angst
Hoewel het nu meer dan dertig jaar geleden is dat de epidemie uitbrak, rust er in de maatschappij helaas nog steeds een enorm stigma op HIV. Er zijn tegenwoordig voortreffelijke behandelingen beschikbaar die ons in staat stellen een goed leven te leiden, die voorkomen dat we het virus doorgeven aan anderen en die het ons mogelijk maken HIV-negatieve kinderen te krijgen. We zouden compleet normale levens kunnen leiden, als andere mensen niet zo bang zouden zijn.
Toen ik jonger was moest ik dagelijks een cocktail van zo’n 20 tot 30 pillen slikken, waarvan sommigen verschrikkelijke bijwerkingen hadden die mijn leven echt minder leuk maakten. Gelukkig is het tegenwoordig niet meer zo erg: ik slik nu maar één keer per dag drie tabletten. Ik zou willen dat iedereen zoveel geluk had. De effectieve behandeling van HIV zou beschikbaar en betaalbaar moeten zijn voor iedereen die het nodig heeft, overal ter wereld. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is. Het heeft mij in staat gesteld een gezonde dochter te krijgen.
Preventie
Mensen vragen me nog altijd hoe ik HIV heb gekregen, alsof ze ervan uitgaan dat ik iets verkeerd moet hebben gedaan. Maar HIV discrimineert niet, en het maakt niet uit of je rijk of arm bent, jong of oud, zwart of wit of wat dan ook. Ik heb geen HIV door iets wat ik heb gedaan, ik heb HIV door iets wat ik níet heb gedaan. En wat ik níet heb gedaan, is iets wat miljoenen jonge mensen wereldwijd vandaag de dag óók niet doen: een condoom gebruiken.
Natuurlijk, gediagnosticeerd worden met HIV kan allesverwoestend zijn. Maar weet dat je niet alleen bent. Met toegang tot de juiste behandeling, zorg en steun, komt het wel goed. Als je verliefd wilt worden, dan kan dat. Als je een gezin wilt starten, kan dat ook. Je leven gaat door, net als dat van ieder ander. And you will be okay, beloofd.
Lees ook: Dit is de meest gezochte vrouw van Irak
Bron: Marie Claire UK | Beeld: Getty Images
