“Als ik zin heb in patat, eet ik patat”
Zolang ze zich kan herinneren eet Eva volgens het culinaire equivalent van doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Tot volle tevredenheid overigens. Want niks zo vervelend als een lijnende vrouw.
Met de eerste zonnestralen kwamen ook de armen, de benen, de buik en het vel tevoorschijn, een nogal dikke buik en een heel wit vel zelfs. Het resultaat van hoge radiatoren, weinig frisse lucht en een extreem lang volgehouden kerstgedachte. Ik zag het in de spiegel, draaide een rondje, rechtte mijn rug, ademde in, liet de boel weer zakken, deed mijn kleren aan en ging toen naar buiten, boodschappen doen.
Thats it.
Geen paniek, geen body issues, geen koortsachtig googelen naar de dichtstbijzijnde sportschool, zelfs geen sluimerend zelfverwijt dat zou resulteren in een kar vol boodschappen die mijn liefje s avonds de tranen in de ogen zouden doen springen. Want noem mij de man die opknapt van een bord adukibonen in sojasaus, of wat het dan ook is dat sommige mensen kopen nadat ze hebben gezien dat ze een nogal dikke buik en een heel wit vel hebben gekregen.
Ik behoor niet tot die groep. Alle hypes en hausses ten spijt eet ik al zolang ik me kan herinneren volgens het culinaire equivalent van doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg: s ochtends yoghurt met muesli en fruit, s middags vier boterhammen met kaas en Nutella en s avonds een bord groenten, kip en volkoren rijst. Als ik zin heb in patat, neem ik patat, en datzelfde geldt voor wijn, bier, uitsmijters kaas en Zaansche Huisjes (koekjes met chocolade, prima spul voor bij een bak thee en een slappe film).
Zo leef je happy, healthy en (heel erg) lang >>
Heeft die houding me het perfecte lijf opgeleverd? Nou, nee. Mijn heupen zijn te smal, mijn kont te klein, mijn buik te dik, mijn schouders te breed, mijn oogleden hangen, met mijn handen kan ik ijzer buigen (voor wie dat een pré lijkt: probeer maar eens een elegant ringetje te vinden, succes) en de eerste grijze haren zijn ook reeds gesignaleerd, dus daar ligt het niet aan. Maar nog lelijker dan die onvolkomenheden vind ik het gemíezemaus erover. Ga maar na: is er iets vervelender dan vriendinnen die in een restaurant zitten te emmeren met het menu? Die om de haverklap een nieuwe allergie hebben? Die chagrijnig worden als ze op het eind van de avond tóch zwichten voor een hap chocola? Die geen gesprek kunnen voeren over de wereld en hoe die draait, maar wel alles weten over de heilzame werking van chiazaad? Die zich afmatten in de sportschool en daarna te moe te zijn om te stappen (waar dóe je het dan voor?) en met argusogen naar jou zitten te kijken als jij wél sans gene een stuk appeltaart naar binnen vouwt? Vrouwen die zich voortdurend bezighouden met hun fysieke tekortkomingen zijn eigenlijk alleen maar bezig met zichzélf, kortom, en het behoeft weinig betoog waarom dat vervelend is. Het ergste is overigens dat de meeste lijnende vrouwen niet eens écht dik zijn. Schei daarmee uit, denk je dan, schei daarmee uit en ga naar buiten, lees een boek (Nee, niet dat van Rens Kroes!) en tel niet je calorieën maar je blessings, al was het maar omdat je over 20 jaar nog met weemoed terug zult denken aan het lijf dat je nu hebt.
Vraag maar aan je moeder.
Rebecca testte het gevreesde 5:2 dieet van Miranda Kerr uit en dit is wat er gebeurde >>
