Hanna Bervoets lijkt op Halina Reijn, vond ik toen ik haar voor het eerst ontmoette. Het was 2006, zoiets, en voor me stond een lang meisje in een kittig zwart jurkje met een riempje om de taille. Haar ogen groot als die van Bambi, haar kaaklijn haast mannelijk. Ze was mooi en ze was quirky, ik heb er even geen Nederlands woord voor. Maar als je het hardop uitspreekt, weet je wat ik bedoel.
Hanna was op de redactie van Marie Claire gekomen door mij. Ik had in de Amsterdamse Uitkrant een interview van haar met Jacob Derwig gelezen en was omver geblazen. Haar vragen waren als ijslollys waar je aan likt en dan knetterspul proeft. Ik scheurde het uit en duwde het interview onder de neus van de toenmalige chef: zij moet voor ons gaan schrijven! Daarom stond Hanna nu voor ons. Nog geen schrijver, nog geen Volkskrant Magazine-columnist, nog geen Wie Is de Mol-kandidaat. Ze woonde wel in Amsterdam Noord toen al.
Hanna ging voor ons aan de slag. Ik werd chef bij Marie Claire, en gaf haar nu zelf schrijfklussen. Tot ze me mailde dat ze aan een roman werkte en al haar journalistieke werk on hold zette. Zes maanden lang hoorde ik niets van haar. Toen mailde ze me met de vraag welke boektitel ik beter vond: Flora of OF HOE WAAROM. Die laatste natuurlijk, antwoordde ik. Ze stuurde een smiley terug: dank je, dat vind ik ook en nu heb ik een extra argument naar de uitgever toe, namelijk dat de pers (- ik nam aan dat ze mij bedoelde-) deze titel ook beter vindt.
Ik heb vaak aan die eerste ontmoeting met Hanna teruggedacht. Haar debuutroman werd namelijk een hit, Hanna Bervoets werd iemand. Hanna grapte eens dat ik haar had ontdekt, en dat vond ik een eervolle gedachte ook al was het natuurlijk niet waar.
Vanavond ga ik naar Hannas boekfeestje. Haar columnbundel is uit: ‘Opstaan, aankleden, niet doodgaan’. Zal ze nog weten wie ik ben? Ik hoop het.
Jonna ter Veer (@jonnaveer) buigt zich in Jonna Works The News wekelijks op geestige doch inhoudelijke wijze over de (opmerkelijke) actualiteit.
