Vijf jaar geleden onderging Babette van Daal (45) een dubbele longtransplantatie die haar leven redde. Voorheen kon ze nog maar 20 meter lopen, inmiddels rent ze wedstrijden.
Longfunctie
“Ik stond volop in het leven, toen ik me op een dag wat benauwd voelde. Ik had een drukke baan waarvoor ik de wereld over vloog en dacht dat het stress was. Redelijk nonchalant bezocht ik mijn huisarts, maar de volgende dag hoorde ik dat ik meteen naar het ziekenhuis moest komen. Mijn afwijkende bloedwaarden duidden op iets ernstigs, maar de artsen konden de oorzaak in eerste instantie niet achterhalen. Voor de zekerheid kreeg ik daarom een longfunctietest. Hieruit bleek dat ik een afwijkende vorm van longemfyseem heb, en dat mijn longen nog maar voor 28% functioneerden. Dat was zo onwerkelijk om te horen. Op je dertigste verwacht je niet dat je een levensbedreigende chronische ziekte hebt. Bovendien paste dat beeld niet bij wat ik nog kon. De meeste mensen kunnen hiermee niet meer normaal functioneren, maar ik had nog weinig klachten.
Op de transplantatielijst
In de jaren die volgden ging mijn longfunctie geleidelijk achteruit. Na tien jaar was mijn situatie dusdanig verslechterd dat ik zou kunnen sterven als ik de griep kreeg, en ik belandde op de transplantatielijst. Ik kon op dat moment nog amper twintig meter lopen. Alles werd me te veel.
Op mijn veertigste verjaardag voelde ik aan dat het mijn laatste verjaardag met mijn eigen longen was. Of ik zou het aankomende jaar een transplantatie ondergaan, of ik zou het niet overleven. Mijn drijfveer om vol te houden was mijn gezin; ik wilde mijn kinderen zien opgroeien. Om mezelf op de been te houden, probeerde ik in beweging te blijven. Hoe sterker ik die operatie in zou gaan, hoe beter ik eruit zou komen. Met pijn en moeite sleepte ik me naar de fysiotherapeut – daar kómen was al topsport – en samen deden we dan krachtoefeningetjes. Het wachten op nieuwe longen was verschrikkelijk. Ik kon elk moment gebeld worden en de angst om dat telefoontje te missen was enorm stressvol. Mijn telefoon droeg ik bij me als een soort bom die elk moment kon ontploffen. Als ik ging douchen, zette ik de telefoon zo neer dat ik het scherm kon zien.
Nieuwe longen
Na acht maanden op de lijst werd ik ’s nachts wakker gebeld. De woorden van de arts kwamen nauwelijks aan: ‘We hebben goede longen voor je. Ik stuur nu een ambulance.’ Ik was in shock. Gelukkig schakelde mijn man snel en kwamen mijn schoonouders om onze kinderen op te vangen. We hadden hen al uitgelegd dat het ’s nachts kon gebeuren. Het moment waarop ik de ambulance in werd geschoven, kon ik alleen maar huilen. Ik ben redelijk nuchter en wist dat er een kans was dat ik het niet zou overleven. Ging ik hier wel uitkomen? Zou ik mijn kinderen nog terugzien? Veel van de rit naar het ziekenhuis kan ik me niet meer herinneren.
De operatie was gelukkig succesvol en vrij snel werd ik van de beademing gehaald. Het was bizar om weer zelf te kunnen ademen. Na jaren naar lucht te hebben moeten snakken kreeg ik opeens weer zuurstof. Ik heb ongeveer drie weken in het ziekenhuis gelegen. Mijn waardes waren goed en van mijn arts mocht ik naar huis wanneer ik kon traplopen. In het ziekenhuis heb ik mezelf met mijn fysiotherapeut en rollator naar het dichtstbijzijnde trappenhuis gesleept. Dikke tranen huilend ben ik drie trappen opgeklauterd.
Enorme overwinning
Thuis moest ik weer conditie opbouwen en het vertrouwen in mijn lichaam terugkrijgen. Als ik een beetje moest hijgen tijdens mijn oefeningen, dacht ik in eerste instantie aan benauwdheid, maar om conditie op te bouwen moet je jezelf juist een beetje over de kling jagen. Mijn vriendinnen kwamen op het idee om te trainen voor de Damloop by Night en dat vond ik een mooi doel. Uiteindelijk heb ik ’m ongeveer een jaar na mijn transplantatie kunnen voltooien. Ik voelde me zo euforisch toen ik over de finish kwam; tranen rolden over mijn wangen. Eerder kon ik nog geen 20 meter lopen en nu kon ik met mijn donorlongen 5 mijl rennen en lopen. Iets wat ik een jaar later nog eens overdeed met mijn man – deze keer zonder te lopen! Dat ik dat zou kunnen had ik nooit verwacht. Vlak na de transplantatie was ik al blij dat ik weer een boekje kon voorlezen aan mijn kinderen. Dankzij de longen van iemand anders leef ik nog. Dat is prachtig, maar ik besef ook dat iemand anders er niet meer is. Ik ben heel dankbaar en dat is een extra motivatie om fit te blijven, daarom sport ik momenteel veel. Of ik de Mount Everest een keer ga beklimmen? Nee hoor, die wens heb ik niet. Ik ben heel erg gelukkig met wat ik op dit moment allemaal kan en hoop dat nog lang te kunnen!”
Samen voor een wereld waarin iedereen vrij kan ademen
Een longtransplantatie was voor Babette de enige oplossing om de functie van haar longen over te nemen. In de toekomst is dit hopelijk niet meer nodig, want Longfonds werkt met een team van wetenschappers en artsen aan het ontwikkelen van de mini-long: een medische doorbraak die beschadigde longen weer gezond kan maken. Voor ernstig longpatiënten zou dit betekenen dat zij eindelijk weer vrij kunnen ademen.
Bijna 600.000 Nederlanders hebben onherstelbaar beschadigde longen. Ze hebben het benauwd, vaak zelfs stikbenauwd. Voor de ontwikkeling van de mini-long kan Longfonds rekenen op steun van de VriendenLoterij. Tijdens het 50 uur durende live dansspektakel De Dansmarathon dat de VriendenLoterij deze maand organiseert, en in de weken voorafgaand aan het programma, gaat minimaal 40% van de opbrengst van elk verkocht lot naar Longfonds. Kijk voor meer informatie op vriendenloterij.nl/dansen.
De Dansmarathon is van 14 tot en met 16 oktober live te zien op SBS6.
Beeld: Longfonds
