Gwen (38) verruilt haar betrouwbare Jos voor ‘zware jongen’ Raven, een IJslandse gevangene die ze kent van een online spelletje. Na zijn vrijlating gaan ze samenwonen, maar hij gaat het slechte pad weer op en zuigt haar mee in zijn ellende.
Gwen (38): “Via een online spelletje dat ik op mijn telefoon speelde, leerde ik Raven kennen: een gezellige, aardige man die altijd vroeg hoe het met me ging en hoe mijn dag was. Soms hoorde ik even niks en dan opeens een paar dagen later was hij weer online en ‘spraken’ we elkaar weer. Na verloop van tijd werden onze gesprekken persoonlijker. Ik was destijds erg ongelukkig in mijn relatie met Jos en dat deelde ik met Raven. Hij zei dat ik eerlijk moest zijn tegen mijn partner en moest uiten hoe ik me voelde. Hij drong er toen helemaal nog niet op aan me in het echt te ontmoeten en hield het altijd netjes. Hij was gewoon een fijne gesprekspartner en het luisterend oor dat ik zo miste.
Op een dag schreef hij dat hij iets op zijn lever had dat hij al lange tijd met mij wilde delen, maar niet zo goed durfde omdat hij bang was verbreken. Met horten en stoten vertelde hij dat hij in IJsland in de gevangenis zat. Ik schrok er natuurlijk van dat ik met een crimineel te maken bleek te hebben. Zeker toen ik hoorde dat hij vastzat voor drugssmokkel. Toch voelde het voor mij niet goed om hem te laten vallen. Hij had naar eigen zeggen veel spijt van wat hij gedaan had, met name dat hij zijn familie gekwetst had, en was vastbesloten zijn leven te beteren. Gewoon een huis, een baan en wie weet ooit een vrouw en kinderen…
Vreselijk spannend
Ik raakte steeds meer op Raven gesteld, en intussen werd de kille afstandelijkheid tussen mij en Jos steeds groter. Soms fantaseerde ik erover hoe het zou zijn als Raven en ik elkaar ontmoetten. Zou er echt iets tussen ons kunnen opbloeien? We hadden foto’s uitgewisseld en ik vond hem erg aantrekkelijk. Het idee dat er wanneer hij vrijkwam een andere vrouw op hem zou staan wachten, vond ik vreselijk. Wilde ik soms die vrouw zijn? Er spookten tal van vragen door mijn hoofd, maar ik was vooral erg gelukkig met de aandacht die Raven me dagelijks gaf.
Op een avond – ik was alleen thuis – belde Raven me op, met beeld. Dat was vreselijk spannend. Ik gaf hem een kleine rondleiding door mijn huis en hij liet me zijn kamer zien. Na dat ene belletje spraken we elkaar vaker, soms zelfs meerdere keren per dag, en zo sloop Raven gaandeweg steeds meer mijn leven binnen. Jos merkte natuurlijk dat ik wel heel vaak op mijn telefoon zat en de rest van de tijd behoorlijk afwezig was. Dat veroorzaakte wrijving, waardoor de sfeer tussen ons nog slechter werd. Op een gegeven moment vond Jos het wel best dat ik continu met mijn telefoon zat. Ik denk dat het hem niet meer kon schelen dat we geen aandacht meer voor elkaar hadden. Zo gingen er maanden voorbij zonder dat er wezenlijk iets veranderde. Ik woonde samen met Jos en had sterke gevoelens voor Raven, maar die zat ergens ver weg in IJsland.
Beetje gevaarlijk
Alles begon te veranderen toen Raven me op een dag belde om te zeggen dat hij over zes weken vrij zou komen en in de aanloop naar die vrijlating ook twee weekenden verlof zou krijgen. Hij vroeg of ik naar IJsland wilde komen, zodat we konden ontdekken of we in het echt ook die sterke connectie voelden. Ik besloot dat het tijd was om Jos de waarheid te vertellen. Onze relatie zat al tijden in zwaar weer en ik wilde er een punt achter zetten. Gesterkt door het idee dat ik Raven zou gaan zien, ging ik het gesprek met Jos aan. Die was laaiend. Hij vroeg of ik wel helemaal lekker was om me met een gedetineerde in te laten. Pas toen hij merkte dat mijn besluit vaststond, kwam hij weer wat bij zinnen. Hij was mij en onze relatie ook al tijden zat, zei hij. Het viel hem alleen rauw op zijn dak dat er al iemand anders in het spel was, en dat het ook nog een crimineel was, vond hij des te erger.
Drie weken later vloog ik naar IJsland, waar ik Raven in een hotel ontmoette. Hij kwam te laat en stapte met drie andere mannen de lobby binnen, druk in gesprek. Hij zag er breed en zelfs een beetje gevaarlijk en verhit uit. Ik begon me af te vragen of ik er wel goed aan gedaan had om helemaal hierheen te vliegen voor iemand die ik amper kende. Die twijfels werden weggenomen toen hij na een uur bij me aan de bar kwam zitten. Hij zei dat-ie er nu helemaal voor mij was. Hij nam me mee uit eten. Ik voelde me verliefd. Natuurlijk vroeg ik me af wat mijn omgeving ervan zou vinden als ze zouden horen dat ik mijn betrouwbare Jos had ingeruild voor deze ‘zware jongen’, die volgens mij elke dag aan bankdrukken deed en met wie duidelijk niet te sollen viel. Aan de andere kant… het leven met Jos was saai. Raven bezorgde me een gevoel van opwinding, en dat had ik al zolang niet meer gevoeld.
Gespreid bedje
Totaal ben ik twee keer naar IJsland gereisd. De tweede keer begonnen Raven en ik plannen te maken voor de toekomst. Hij vroeg of ik kon regelen dat we konden gaan samenwonen. Eenmaal thuis nam ik contact op met een makelaar die wat huizen in de verhuur had. Raven kon zodra hij in Nederland was bij een vriend aan de slag die in oude auto’s deed, en ik had mijn baan als docent. Er werd me een huis aangeboden met een huurprijs van € 1.400 per maand; een enorm bedrag, maar Raven meende dat we dat samen prima konden opbrengen. Omdat Jos met de gezamenlijke spullen in ons oude huis wilde blijven, kreeg ik de auto en wat geld mee. Van dat bedrag richtte ik ‘ons’ huis in. Als ik een nieuwe bank of bed ging kopen, winkelde Raven via beeldbellen mee. Hij had er echt zin in om aan onze toekomst samen te beginnen. In oktober kwam hij dan echt vrij. Ik haalde hem op van Schiphol en reed hem naar ons nieuwe huis. Dolgelukkig was ik.
Raven gedroeg zich alleen vrijwel meteen best vreemd. Hij was vaak afwezig en snauwerig, ook tegen mijn zoon. Hij ruimde niks op in huis en van dat harde werken kwam ook weinig terecht. Ik sprak hem erop aan en hij zei dat hij tijd nodig had om te acclimatiseren. Het was nogal overweldigend om opeens in de regelmaat van een gezinsleven te zitten.
Zelf kreeg ik ook last van stress, van hem, van de hoge huur, van de rekeningen die maar bleven liggen en van mijn ex die voortdurend liet weten dat hij er alles aan zou doen om onze zoon bij mij weg te halen, want je laat je kind toch niet met een ex-crimineel onder één dak wonen? Na een paar maanden ging het beter met Raven. Hij ging bij familie aan de slag, bracht geld binnen, maar toen ik eindelijk dacht dat we een beetje lucht kregen, stond er opeens een splinternieuwe Mercedes voor de deur. Hij had ’m mee voor een proefritje en kwam me ophalen om een stukje te rijden en de auto meteen maar op mijn naam te laten zetten. Natuurlijk vroeg ik me af hoe hij aan het geld kwam om zo’n dure auto te kopen, maar ik durfde er eigenlijk niet naar te vragen. Hij kon zo boos worden als iets hem niet zinde. Dan was ik zelfs een beetje bang voor hem.
Geen sprookje
Negen maanden lang leefde ik samen met Raven. Het was geen sprookje, verre van dat zelfs. Het verhaal dat hij zijn leven zou beteren en op het rechte pad wilde blijven bleek verzonnen. Hij was agressief, dronk te veel en kreeg de ene bekeuring na de andere, die ik moest betalen want de auto stond op mijn naam. Ik had een vreselijke fout begaan. Hier moest een einde aan komen.
Op een dag ging Raven ’s ochtends vroeg weg en kwam hij niet meer terug. Op mijn telefoontjes en appjes reageerde hij ook niet meer. Ik raakte in paniek en voelde aan mijn water dat er iets helemaal niet klopte. Drie dagen later werd ik gebeld door de politie met de mededeling dat Raven in Spanje was opgepakt voor drugsbezit. Op dat ogenblik ging bij mij het licht uit.
Hoe kon hij mij zo achterlaten? In deze financiële puinhoop! In mijn eentje kon ik die hoge huur niet opbrengen, dus ik kon niet in het huis blijven wonen. Ik overwoog nog even mijn mooie, nieuwe spullen op te slaan, maar toen bleek hoeveel onbetaalde rekeningen er nog lagen, besloot ik alles via Marktplaats te verkopen en zoveel mogelijk schulden af te lossen. Alles waar ik zoveel moeite en geld in had gestopt, moest ik weer wegdoen. Mijn zoon en ik trokken bij mijn zus in. Ik trof regelingen voor alle boetes die Raven had gekregen en die ik niet kon terugbetalen. Daarnaast had ik diverse gesprekken met de politie en slachtofferhulp. Uit die gesprekken werd duidelijk dat ik het slachtoffer was geworden van iemand die met voorbedachten rade alles in het werk had gesteld om na zijn vrijlating hier in Nederland een uitvalsbasis te hebben, een plek vanwaar hij opnieuw zijn zaakjes kon regelen. Er was bij hem dus nooit sprake geweest van een klik of verliefdheid. Dat inzicht en alle stress die ermee gepaard ging – de angst dat Raven na zijn vrijlating weer contact met me zou opnemen, en de financiële ellende die hij me had bezorgd – maakten dat ik volledig instortte.
Inmiddels gaat het iets beter met me. Schulden heb ik niet meer, maar een nieuw, goed leven opbouwen is me helaas ook nog niet gelukt. Zonder woonruimte is dat lastig. Het maakt me nu nog verdrietig als ik bedenk hoe klakkeloos ik me in dit avontuur heb gestort. Hoe zou mijn leven zijn gelopen als ik niet met hem in zee was gegaan? Ik weet dat mensen me naïef vinden, maar Raven wist me echt in te pakken met alles wat hij zei en deed. Dat ik me zo heb laten gebruiken, is gewoon niet te bevatten. En dat hij zo gewetenloos is ook niet.”
Tekst: Natasja Bijl | Beeld: Abbat (Unsplash)
 verruilt haar betrouwbare Jos voor 'zware jongen' Raven, een IJslandse gevangene die ze kent van een online spelletje.){kind=link}