In vertrouwen: 'Alex bleef maar appen en zijn toon werd steeds dreigender'

Toen er bij Andrea (39) in de wijk een nieuwe bewoner kwam, besloot ze hem op weg te helpen. Totdat hij zich ontpopte tot een stalker die haar geen moment meer met rust liet.

Andrea: "Daar zat ik, in mijn slaapshirt en een joggingbroek, op de grond in de hoek van zijn woonkamer. Terwijl hij maar tegen me bleef schelden en tieren, urenlang. Ik kon alleen maar hopen dat de buren zijn geschreeuw ook hoorden en daar actie op zouden ondernemen. Het is haast niet in woorden uit te drukken hoe opgelucht ik was toen er op de voordeur werd gebonsd en ik hoorde: ‘Politie. Doe open.’"

Het begon allemaal nog gezellig. Op een vrijdagavond ging ik eten bij het eetcafé waar een vriendin van me werkte. Het was die avond ‘Hollandse avond’, er was een zanger en de bitterballen gingen in het rond. Op een gegeven moment ging de deur van het café open en kwam er een man binnen die ik nog nooit eerder had gezien, terwijl ik er toch vaker kwam. Kennelijk kende hij al mijn vrienden inmiddels al wel, want hij werd hartelijk begroet. Ook mijn vriendin die in het café werkte gaf hem drie dikke zoenen toen hij binnenkwam. Ik werd aan hem voorgesteld en schudde zijn hand. Alex heette hij. Hij vertelde dat hij een paar weken geleden bij ons in het dorp was komen wonen en dat hij druk bezig was om zijn huis een beetje op orde te krijgen. Toen ik hem vroeg waar hij woonde, bleek dat bij mij om de hoek te zijn dus we waren praktisch buren.

Vaag verleden

Soms zie je aan iemand op het eerste gezicht dat hij veel heeft meegemaakt in het leven. Dat was bij Alex ook zo – hij leek getekend door zorgen. Mijn vermoeden klopte, want al snel vertelde hij dat hij een moeilijke jeugd had gehad en niet altijd op het rechte pad was gebleven. Maar nu had hij een nieuwe woning in een nieuwe woonplaats en hij was klaar voor een frisse start. Het klonk plausibel.

Van huis uit heb ik meegekregen dat je altijd je best moet doen om goed te zijn voor anderen en ze zoveel mogelijk te helpen als je dat kunt. Zo was mijn moeder ook. Als ze een pan soep had gemaakt, mocht iedereen aanschuiven. Zelf probeer ik ook zo te zijn voor de mensen om me heen. Heb je hulp nodig? Wat kan ik voor je doen? Zo had ik al meerdere keren voor vrienden gezorgd. Als ze ziek waren, was ik degene die meteen in de actiemodus schoot. Dat zit gewoon in me, denk ik. Zo ook bij deze buurman.

Alex vertelde dat hij alleen woonde en dat hij in between jobs zat, dus daarom op het moment even geen geld had om zijn huis gezellig te maken. Daar kwam mijn helpende inborst meteen om de hoek kijken. Ik had nog wel mooie bruikbare gordijnen liggen en ook nog een televisie die ik niet meer gebruikte. ‘Zal ik die van de week even bij je langs brengen?’ vroeg ik. Dus zat ik een paar dagen later bij mijn nieuwe buurman op de bank aan de koffie in zijn nog vrij kale huis, en was ik blij dat ik dit voor hem kon betekenen. Over zijn verleden voordat hij bij mij in de straat was komen wonen, was Alex nogal vaag. Hij was alleen, woonde hiervoor aan de andere kant van het land en had dus geen baan. Later kwam ik erachter dat hij waarschijnlijk een tijd had vastgezeten. En in de periode dat ik met hem omging was hij ook ineens een aantal maanden van de aardbodem verdwenen, tot hij weer terug kwam met een enkelband omdat hij een overval zou hebben gepleegd. Toch gingen bij mij de alarmbellen niet direct rinkelen. Ik wil gewoon graag uitgaan van het goede van de mens.

Wat ik wel merkte was dat hij steeds meer naar me toe trok. Hij stond heel vaak voor mijn deur om iets te vragen en hij appte me de hele dag door. Wanneer ik dan niet reageerde, werd hij op een gegeven moment laaiend en begon hij via de app te tieren. Om vervolgens weer zijn excuses aan te bieden. Natuurlijk voelde ik me daar niet prettig bij, maar ik wist ook niet zo goed hoe ik hem kon laten ophouden. Tegelijkertijd speelde er nog iets anders waar ik door opgeslokt werd. Met mijn gezondheid ging het niet goed; er waren tumoren in mijn buik gevonden en ik moest allerlei behandelingen ondergaan. Ik wilde daar mijn energie voor benutten en me niet focussen op die idiote Alex die maar om aandacht bleef vragen. Achteraf gezien heb ik het daardoor misschien wel te lang laten door sudderen en hem te veel ruimte gegeven.

Het meest lastige van de hele situatie vind ik dat mijn vrienden me in dit verhaal enorm hebben teleurgesteld. Ik heb meerdere keren aangegeven hoe het met me ging en dat die Alex zich zo aan me opdrong. Maar zij leken mijn verhaal niet serieus te nemen en bleven gewoon met hem omgaan en doen alsof er niets aan de hand was. Sommige van hen kende ik al dik twintig jaar, dat heeft me veel pijn gedaan.

Steeds gekker

Het ging van kwaad tot erger. De appjes van Alex bleven maar komen en zijn toon werd steeds dreigender. Soms appte hij om vijf uur ’s nachts: ‘Als je nu niet naar me toe komt, kom ik naar je huis.’ Hij belde soms wel honderd keer achter elkaar en als ik niet reageerde, ging hij mijn vriendinnen berichtjes sturen. Ondertussen ging het met mijn gezondheid bergafwaarts. Ik kwam zestig kilo aan en was geestelijk echt de weg kwijt. Mede door zijn gedoe voelde ik de stress constant door mijn lijf gieren.

Ik weet niet wat Alex dacht, maar hij was in elk geval verliefd op me geworden. Hij vertelde tegen anderen dat we iets met elkaar hadden, terwijl daar totaal geen sprake van was. Hij had last van psychoses en gebruikte volgens mij ook drugs. Tegen bekenden zei hij dingen als: ‘Andrea woont al jaren bij me.’ En: ‘Ik was erbij toen ze in het ziekenhuis hoorde dat ze ziek was.’ Ik heb geen idee waar hij het vandaan haalde en het werd steeds gekker. Mijn vriendinnen vroegen me: ‘Waarom heb je dat niet aan ons verteld?’ Maar hij had kennelijk zoveel overredingskracht dat ze mij niet geloofden.

Op een zomeravond lag ik al op bed toen hij appte: ‘Ik sta nu voor je deur en als je niet meeloopt, ga ik stennis schoppen bij al je buren.’ Ik wilde voorkomen dat het zou escaleren en liep daarom met hem mee. Om te praten dacht ik, het moest maar eens over zijn. Geestelijk en lichamelijk was ik helemaal kapot. Ik ging bij hem op de bank zitten en hij sloeg helemaal door. Ik zei tegen hem dat ik niet meer kón. Hij bleef maar zeggen dat-ie van me hield en begon intussen van alles kapot te smijten in de kamer. Ik heb daar uren gezeten en toen ik wilde opstaan, duwde hij me op de grond. Met een mes sneed hij mijn T-shirt kapot en maakte met een lach op z’n gezicht een foto van me. Ik voelde me lamgeslagen van angst. Ik was doodziek en zat hier midden in de nacht, overgeleverd aan een of andere gek. Toen hij met een pistool kwam aanzetten en dat in mijn zij drukte, zag ik dat hij een erectie in zijn broek had. Hij genoot van mijn angst.

Net op het moment dat ik dacht: doe het dan maar, maak me maar dood, dan ben ik hiervan af, hoorde ik dat er politie voor de deur stond. Ze sommeerden Alex om open te doen. ‘Ze heeft kanker, ze gaat dood!’ riep hij tegen de agenten. Ze vroegen ongerust of het wel met me ging en hebben me toen naar huis gebracht.

Altijd op je hoede

Niet veel later had ik een brief van Veilig Thuis op de deurmat en kreeg ik contact met maatschappelijk werk waar ik mijn verhaal kwijt kon. Gelukkig was er ook een vriendin die me wel geloofde en regelmatig bij me thuis kwam om te checken hoe het met me ging. Een keer kwam ze met een doosje chocola waarop stond: ‘Jij bent het waard’. Dat vond ik zo lief, ik kan er nog steeds om huilen. Het deed me goed dat ze er voor me was, juist omdat de rest me in de steek had gelaten.

Natuurlijk kwamen er na dit voorval weer excuses van Alex. Hij had het niet zo bedoeld, hij hield van me. Ik wilde alleen maar rust en ben een tijdje weggegaan om in een vakantiehuisje door te brengen. Inmiddels ben ik een paar jaar verder. Ik heb een nieuw telefoonnummer aangevraagd, maar Alex heeft nog steeds periodes waarin hij contact met me probeert te zoeken. Ik werd zelfs een keer gebeld door zijn advocaat toen hij in de gevangenis bleek te zitten. Hij stuurt me nog steeds brieven en mails om te laten weten dat hij me in de gaten houdt. Dan zegt hij: ‘Wat mooi dat je je tuin hebt aangepakt.’ Of hij mailt out of the blue: ‘Kom je bij me in de tuin koffie drinken?’

Ik ben nog steeds op mijn hoede als ik over straat loop. Ik wil mijn verhaal vertellen omdat ik andere vrouwen wil waarschuwen. Kijk uit met wie je je inlaat. Ze zeggen weleens: ‘Wie goed doet, goed ontmoet’. Dat is dus niet zo. Dit soort mannen kunnen je leven behoorlijk zuur maken en er is maar weinig wat je ertegen kunt doen. Als je hoort hoeveel vrouwen soms zelfs van het leven worden beroofd door dit soort types. Als dit je overkomt, moet je meteen hulp zoeken en je omgeving vertellen wat er aan de hand is. Reageer niet en blokkeer z’n telefoonnummer. Geef ze geen enkele vinger, want ze pakken je hele hand. Doordat ik zo ziek bleek te zijn, had ik er de puf niet voor. Ik was lamgeslagen en mezelf helemaal kwijtgeraakt. Ik heb een litteken voor het leven, zowel geestelijk als lichamelijk. Daar zal ik het mee moeten doen ben ik bang."

Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire Editie 01 2024. 

Tekst: Merel Brons | Beeld: Adobe Stock