In het kader van Internationale Vrouwendag schreef redacteur Jonna ter Veer een blog over hoe zij de werkvloer rockte, ten onder ging en weer bovenkwam. Carrière maken the Lena Dunham way. Hoe word je wie je bent?
Naaldhakken, een perfect gekapte bob, een onberispelijke crispy jurk (designer!), immer scherp, to the point, intelligent en een vechter in de boardroom. Dit is de vrouw die ik voor ogen had te worden. De millenniumversie van mijn moeder, die zich van thuismoeder opwerkte tot burgemeester. De vrouwen aan wie ik me spiegelde leken altijd op haar. Niet bang om onpopulaire besluiten te nemen, met een heldere visie, en een hart met een laagje chroom om zich te beschermen tegen vileine kritiek.
Maar ik mislukte hopeloos. Ik werd de bubblegumversie van het mantelpak. Gooide er in werkmeetings eerder swingende dan zakelijke opmerkingen uit. Waar (thank God) om werd gelachen, maar wat me geen boardroom-bonuspunten gaf. Mijn moeder werkte 7 dagen per week, 24 uur per dag (ze werd ook s nachts gebeld). Ik maakte er hoogstens negen op een dag en zocht dan een terras op. De eerste zeven jaar van mijn werkende leven voelde ik me nog een belofte. Ik werkte me op van eindredacteur (die de spelling checkt) tot manager van een journalistenteam en daarna stond hoofdredacteur op mijn lijstje, want – had ik geleerd – the only way is up.
Toen werd mijn functie opgeheven. Van de een op andere dag was ik geen manager meer, maar viel ik terug op het niveau waar ik was begonnen, dit keer als journalist. De stap terug voelde als falen. Om de een of andere reden vertelt niemand je hoe je nu verder moet als je niet meer aan jouw ideale plaatje voldoet. Als je je realiseert dat je de dertig bent gepasseerd en nog steeds niet bovenaan de carrièreladder staat. Of een boegbeeld bent geworden voor andere vrouwen. Bijvoorbeeld omdat je taboedoorbrekende documentaires maakt (Sunny Bergman), of omdat je een einde probeert te maken aan kind-huwelijken (Mabel). Ik moest een manier zoeken om mezelf opnieuw uit te vinden. Al die tijd was ik bezig geweest met elk rafelrandje vakkundig weg te gummen, want je kwetsbaar opstellen dat deed een succesvolle vrouw niet. Maar wat nu als ik al die rafels juist zou omarmen?
De vraag die ik mezelf stelde: hoe kan ik als working girl vrij en geemancipeerd zijn binnen mijn eigen parameters? Het heeft me opgeleverd dat ik eindelijk gelukkig ben met wie ik ben. En het schrijven past me als een Chanel-jasje (oké, in mijn geval een Zarajasje). Ik bewonder Sheryl Sandberg, COO van Facebook, die maandag 10 maart haar boek Lean In lanceert, een pleidooi voor meer vrouwen aan de top. Tegelijkertijd weet ik dat ik niet zon vrouw ben. Bij mij past een feministe als Caitlin Moran, die in haar boek How to be a woman met veel humor haar vragen, angsten en twijfels blootlegt. Bij mij past Lena Dunham, die de stem van een generatie zoekende twintigers is geworden. Overigens noemen beide zichzelf hardcore feministes. Niet perfectie maakt deze vrouwen in mijn ogen perfect, maar echtheid.
Voor Marie Claire schrijf ik maandelijks over hoe je het beste uit je carrière kunt halen. Maar als je me vraagt wat de belangrijkste les is, dan is dat deze: omarm wie je écht bent. Het is niet erg om niet de vrouw te zijn geworden die je wilde worden. Want misschien is die vrouw die je juist NIET wilde worden wel veel leuker. Nietzsche zei het een eeuw geleden al: Je moet worden wie je bent. Rafels zijn oké. En ook al ben ik niet die topdog op Pradapumps, ik beschik als journalist over een nog grotere macht: die van het woord. <
