Fleur (33) heeft een relatie met John, maar zo’n twee keer per maand is ze een avond bij Ron. Omdat Johns libido door zijn medicijnen helemaal niks meer is, gunt hij Fleur het plezier om intiem te zijn met een ander. Het is een ‘deal’ gesloten uit liefde, maar ze is er vaak intens verdrietig over.
Friends with benefits
“Het is vrijdagavond elf uur als ik terugrijd naar huis van een avondje met Ron. Ron is een oud studiegenoot en friend with benefits. Hij weet dat ik een relatie heb met John en koestert geen enkele hoop dat ik ooit voor hem zal kiezen. Dat is allemaal uitvoerig besproken, en voor Ron is het geen enkel probleem. Hij is een vrije geest die geniet van de avonden met mij. Hij kent mijn situatie. Soms hebben we sex, soms lig ik alleen maar tegen hem aan of praten we wat. Vooral de eerste keren lukte het me niet om me volledig te ontspannen en all the way te gaan. Inmiddels lukt het me steeds vaker om te genieten, al voelt het nog altijd naar dat ik een fijne relatie heb, maar voor het vrijen de deur uit moet. Ik steek de sleutel in het slot en ga ons huis binnen. John weet waar ik ben geweest. Sterker nog: de constructie met Ron was zijn idee. Toch vind ik het zoals altijd lastig om weer gewoon naast hem in bed te stappen. John slaat een arm om me heen, drukt zijn neus in mijn haren en houdt me stevig vast. Alsof hij wil zeggen: ‘Kom maar, het is goed zo.’ Tranen prikken in mijn ogen. Ik overdenk de situatie. Sinds de deal met Ron heb ik eindelijk weer sex, maar hoewel John het aanmoedigt en zegt dat ik te mooi en te jong ben voor een seksleven als tachtigjarige, voel ik me vaak intens verdrietig. Waarom kan dit niet gewoon met hem?
In vertrouwen: ‘Ik werd emotioneel mishandeld door mijn man’
Wat een leuke man
Ik leerde John een jaar geleden kennen op een symposium, in de middagpauze. Hij zat aan de bar en had het hoogste woord. Om hem heen stond een clubje collega’s. We maakten oogcontact en hij wenkte me. Zo raakten we aan de praat. Het was zo druk dat we door de mensenmassa steeds dichter naar elkaar toe gedrukt werden en ik zijn lichaamsgeur kon ruiken. Hij maakte de ene grap na de andere en liet me lachen. Wat een leuke man! Veel te snel naar mijn zin werd er omgeroepen dat de pauze voorbij was en we weer de zaal in moesten. John drukte snel een visitekaartje in mijn handen. Na afloop moest hij meteen weg, zei hij, maar hij wilde me graag nog eens zien. De week erop dronken we samen koffie in een cafeetje in de stad en sloeg de vonk over.
Naar telefoontje
Er was iets in John dat me vanaf het eerste moment intrigeerde. Hij was interessant, zo anders dan anderen en bijzonder ad rem. Alsof zijn gedachten continu alle kanten op gingen en dat met de snelheid van een formule 1-wagen. Het kostte me soms moeite om hem bij te benen. We hadden intense gesprekken, en beetje bij beetje vertelde hij over zijn leven. Het viel me op dat hij veel exen had en dat hij met geen van hen op goede voet stond. Ook had hij ruzie met zijn broer en met zijn leidinggevende. In het verkeer was hij ongeduldig en overtrad hij vaak de regels. Was dat allemaal toeval of was hij gewoon zo’n heethoofd? Ik liet het los. Voor mij was hij de allerliefste, één brok energie en charisma dat mijn huiskamer binnenstapte, en ook nog eens een man met wie de sex meer dan geweldig was. Op een dag – we kenden elkaar vier weken – belde hij me op vanuit de auto. Zijn stem klonk paniekerig. Met horten en stoten vertelde hij me dat hij onze relatie niet voort wilde zetten. Hij kon het niet, zei hij. Het was allemaal veel te beklemmend voor hem. ‘Ik ben niet de man die je zoekt.’ Ik was met stomheid geslagen. We hadden het zo goed samen en deden zoveel leuke dingen dat ik zelfs al fantaseerde over een gezamenlijke toekomst. Deze boodschap sloeg in als een bom. Ik was ook pissig dat hij het telefonisch afhandelde. Stelde ik dan zo weinig voor dat hij zich er met een simpel belletje van af dacht te kunnen maken?
Herrie in zijn kop
Na een week radiostilte belde hij me weer op: of ik met hem wilde eten. Nog geen uur later stond hij breed grijnzend met twee pizzadozen op de stoep. Ik begreep er niks meer van. Tegelijkertijd had ik hem enorm gemist en was ik zo blij om hem weer te zien dat ik besloot niet te veel vragen te stellen. John kroop langzaam uit zijn schulp. Hij vertelde dat hij af en toe vreemde dingen deed of zei en dat dit te maken had met zijn geestelijke gesteldheid. Hij miste soms een ‘filter’ waardoor hij makkelijk boos of gespannen raakte, alle prikkels erg sterk binnenkwamen en hij als reactie daarop in bepaalde situaties rare dingen riep. Verder sliep hij vaak slecht en had hij last van malende gedachten. Soms was het zo erg dat hij midden in de nacht ging netflixen of stofzuigen, om maar niet te liggen draaien. Hij slikte ook slaappillen, maar niks hielp. Deze ontboezeming verklaarde veel. Onder andere waar zijn overdreven reacties op appjes en meningen van anderen, en het 24/7 ‘aan’ staan, vandaan kwamen. Net als de opgejaagdheid die ik soms bij hem bespeurde. Misschien was hij bang om mij met zijn problemen op te zadelen en was afstand nemen het gemakkelijkst voor hem? John vertrouwde me toe dat hij dit al had sinds zijn puberteit en dat er nooit echt ontdekt was wat hem mankeerde. De term bipolair was gevallen, maar niet gediagnostiseerd. Meerdere perioden van zijn leven had hij medicijnen geslikt. Die maakten hem wel rustig, maar gaven ook veel bijwerkingen, zoals rusteloze benen, enorme gewichtstoename en tintelingen door zijn hele lijf. Een half jaar geleden voelde hij zich zo goed dat hij zijn medicatie had afgebouwd. Hij was flink wat kilo’s afgevallen, wat ervoor zorgde dat hij beter in zijn vel zat, en toen ontmoette hij mij. Op dat moment had hij goede hoop dat hij zonder medicijnen kon. Helaas bleek de werkelijkheid anders. Hij was doodmoe van alle slapeloze nachten en de herrie in zijn kop waar maar geen einde aan kwam. Er zat niks anders op dan naar de specialist gaan voor nieuwe medicijnen. Ik had destijds nog helemaal niet door wat voor impact zijn geestelijke gesteldheid en medicijngebruik op onze relatie zouden hebben. Wat ik wel wist, was dat ik hem niet wilde laten gaan; ik was te verliefd.
Laag libido
Ondanks zijn eerdere twijfels hield onze relatie stand. John kreeg dezelfde medicijnen voorgeschreven die hij eerder had gebruikt en die werkten goed. Uiteindelijk zouden ze echter niet alleen effect op zijn geest hebben maar ook op zijn libido, dat kondigde hij van tevoren al aan. Nog even en dan werd hij zo seksloos als wat. Op een maandag zou hij met de eerste strip beginnen. Het weekend daarvoor vreeën we de sterren nog van de hemel. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat dit straks over zou zijn. En toch was het zo. Een week later zag ik al verandering. John was rustiger. Heerlijk mellow, zoals hij het zelf omschreef, en hij functioneerde beter dan in die weken ervoor. Ook nu waren er weer de nodige bijwerkingen. Tussen de lakens was het lauwtjes. We hielden elkaar wel vast en zoenden, maar John nam geen enkel initiatief om verder te gaan dan dat. En ik durfde er niet op aan te dringen of om te vragen. Ik merkte dat hij zelden een erectie had, zelfs niet als ik bloot naast hem ging liggen of dicht tegen hem aan kroop. John maakte weleens geintjes dat ik best naar een ander mocht gaan om aan mijn trekken te komen. ‘Gatver, wat plastisch!’ riep ik dan. Ik wilde er niks van weten. Op internet had ik gelezen dat het tijd nodig had voordat de medicijnen aansloegen en hij juist was ingesteld. Misschien kon de dosering dan naar beneden en zou dat ons seksleven alsnog redden, of kon hij er over een tijdje weer helemaal mee stoppen. Maar helaas voelde John het al als-ie zijn medicatie een uurtje te laat innam, dus van afbouwen was geen sprake. En nu, een klein jaar later, nog steeds niet. Zelf heeft hij liever rust dan onrust. De bijwerkingen neemt hij op de koop toe.
Intiem met een ander
De afwezigheid van intimiteit doet me vaak pijn. Ik weet waarom hij geen zin heeft en toch voel ik me onbemind en afgewezen. John had dit al voorzien. Door het ontbreken van sex waren zijn eerdere relaties op de klippen gelopen. Lange tijd heb ik het onderwerp vermeden en John ook, maar sinds twee maanden zijn we er juist heel open over. John vindt het idee dat ik op mijn drieëndertigste al geen sex meer heb onverteerbaar. Die gedachte doet hem meer pijn dan het idee dat ik intiem ben met een ander. Zodoende kwam hij met Ron op de proppen, iemand die ik al heel lang ken als goede vriend en die bovendien aantrekkelijk is. Ik moest er lang over nadenken. Is dit wel wat ik wil? Zou het uitkomst bieden? Ik schaamde me voor mijn behoeftes en voor het feit dat het ontbreken van sex zo’n groot ding werd in mijn hoofd en in onze relatie. Mijn verlangen heeft niks te maken met huidhonger, zoals mensen soms denken. John en ik liggen juist heel vaak tegen elkaar aan. Het is ook geen hunkering naar liefde, want daaraan schort het niet. Ik wil me gewoon af en toe op en top vrouw voelen, iemand in de ogen kijken en zien dat hij zin in mij heeft. Dat gevoel geeft Ron me. En toch ligt na elke vrijpartij de kater op de loer. Wanneer ik terugrijd naar huis, waar John op me wacht, is het toch alsof ik iets verkeerds heb gedaan. Ik zou niks liever willen dan het doen met mijn eigen partner. Dat lijkt zo voor de hand liggend, maar voor ons is het dat niet.”
Bron: Natasja Bijl | Beeld: Alex Green
