In vertrouwen: 'Die ene xtc-pil werd me bijna fataal'

Bedrijfsjurist Alesandra nam xtc op een feest. Toen ging het licht uit. Uren later werd ze wakker op de EHBO.

Alesandra (30): "Als ik met vriendinnen uitging, nam ik wel vaker een xtc-pilletje. Ik wilde altijd alles een keer meegemaakt hebben en dit hoorde erbij. ‘Yolo’ was mijn motto. Er was een vriendin die via een vriend altijd makkelijk pillen kon regelen; ze kostten maar vijf euro per stuk. De eerste keer was geen succes, het was bij vrienden thuis en ik werd heel misselijk. Dat kon een keer gebeuren, dacht ik, dus ik paste de dosering aan en probeerde het opnieuw. De keren daarna beviel het beter – afgezien van het feit dat ik heel vaak moest plassen. Ik nam dan maar een halve pil, vrijwel altijd samen met dezelfde vriendin.

De eerste paar keer deed ik het bij vrienden thuis, maar toen ik merkte hoeveel energie ik erdoor kreeg, besloot ik ook op feesten xtc te nemen. Ik merkte al snel hoe het er tijdens het uitgaan voor zorgde dat ik me superontspannen voelde en iedereen lief en leuk vond, ook al wisselde ik nauwelijks een woord met ze. Tijdens de techno of hardstyle-feestjes waar ik vaak naartoe ging, voelde je door die pil de beat door je hele lijf. Heerlijk om zo te dansen! Ik voelde me echt één met de anderen uit de groep waarmee ik was. We namen allemaal xtc en waren daardoor met z’n allen in dezelfde flow.

Pillen smokkelen

Het was denk ik de vijfde keer dat ik een pil nam. Deze keer ging ik met een vriendin naar een festival waar allerlei verschillende dj’s optraden. Het was in een grote beurshal. We waren relatief vroeg, dus het was nog heel rustig. De pillen smokkelden we naar binnen, in een plastic zakje dat we inbrachten als een soort tampon. Daar kwam niemand, dachten we. Maar bij de securitycheck waren we alsnog heel zenuwachtig en bang dat we betrapt zouden worden. Zouden ze aan ons merken dat we iets te verbergen hadden? Maar nee hoor, zonder problemen kwamen we binnen! Even later stonden we aan de bar, waar we allebei een halfje doorspoelden met cola light. Bij mij werkt een pil altijd snel. Zó snel dat we binnen een half uur al door een groepje jongens werden aangesproken: ze vroegen of we gebruikt hadden. Zij konden dat kennelijk aan ons zien. We ontkenden, want dat ging niemand wat aan.

Even later gingen we helemaal naar voren, om bij het podium te dansen. Het was geweldig om zo dicht bij de dj te staan, daardoor ging ik nog meer op in de muziek. Toch voelde ik me op de een of andere manier ook totaal niet chill. Ik werd een beetje paniekerig toen ik voelde dat mijn hartslag omhoogging. Ik had het warm en koud tegelijk. En doordat ik me steeds afvroeg wat er met me aan de hand was, werd ik angstig. Toen voelde het opeens alsof er een tornado over me heen raasde. Ik werd omvergeblazen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik viel neer. Het volgende moment werd ik wakker op de EHBO.

Aluminium dekentje

Er hing een vrouw boven me. Ze zei: ‘Hoi Alessandra, hoe is het met je?’ En daarna: ‘Heb je wat gebruikt?’ Ik snapte er niets van. Hoe wist ze mijn naam? En ja, natuurlijk had ik wat gebruikt, anders lag ik daar niet zo! Het eerste wat ik kon uitbrengen was ‘Waar is mijn vriendin?’, want ik voelde me opeens ontzettend alleen, daar met die vreemde mensen om me heen. Roos bleek even op de gang te staan, want ze was nogal van streek door wat er met mij was gebeurd. Toen ze even later binnenkwam, hielden we elkaar vast. Huilend vroeg ik: ‘Waar was je nou?’ Later bleek dat ze uren naast me had gezeten, maar heel eventjes weg was gegaan. Het enige wat ik wilde was naar huis, zo snel mogelijk. Voor mijn gevoel duurde het heel lang voordat de hulpverleners me lieten gaan. Ondertussen werd ik onder zo’n aluminium dekentje neergezet op de gang. Daar zat ik tussen de kotsende feestgangers, net zo lang totdat de muziek stopte en het gebouw bijna leeg was. Het was al licht toen we de trein terug namen. Ik voelde me dizzy, had vreselijke dorst en dronk een blikje Red Bull.

In de dagen erna begon ik me steeds meer te realiseren wat er was gebeurd. Het had veel erger kunnen aflopen; ik zal niet de eerste zijn die een hartstilstand krijgt van een pilletje. Ik vond het ook zo eng en onwerkelijk dat ik al die uren – misschien wel drie of vier uur – helemaal kwijt was. En ik was zó blij dat mijn vriendin erbij was; ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als zij geen actie had ondernomen.

Ik heb aan vrijwel niemand verteld wat er die avond is gebeurd. Uit een soort schaamte, denk ik. Ik ben er niet trots op dat ik door drugs zo de weg ben kwijtgeraakt. Ik wil niet dat mensen denken dat ik een of andere junk ben. Pillen heb ik nooit meer aangeraakt. Maar ik heb wel nog een keer spacecake gegeten. Ook dat viel verkeerd: ik kreeg er waanbeelden van. Ik zag op televisie opeens allemaal beelden die ik al dacht te kennen en had onderweg naar huis het gevoel dat ik steeds dezelfde brug passeerde.

Paniekaanvallen

In de maanden erna kreeg ik last van paniekaanvallen. Midden in de supermarkt leek het opeens alsof alle teksten in een andere taal waren geschreven en ik ze niet kon lezen. En op mijn werk kreeg ik wegtrekkers: dan werd het opeens zwart voor mijn ogen en kreeg ik mijn ademhaling niet meer onder controle. Ik denk toch dat het komt door de angst die ik heb gevoeld door die pil. En door alles wat gebeurde waar ik zelf geen controle over had. Dat is doodeng en heeft bij mij kennelijk iets getriggerd. Het heeft me echt maanden gekost om mezelf weer op de rit te krijgen. Ik liep een tijd bij de huisarts en leerde steeds beter hoe ik de onrust die ik soms voelde de kop in kon drukken. Ik blijk rustig te worden van koken of schoonmaken, grap ik nu steeds.

Inmiddels weet ik wat drugs met je kunnen doen en ik blijf daar nu ver vandaan. Ik heb ook gelezen dat je van regelmatig pilgebruik allerlei angststoornissen zoals pleinvrees kunt ontwikkelen. In mijn omgeving wordt er nog wel veel gebruikt en soms denk ik dat ik de enige ben die het niet meer doet. Ik zie het meteen als iemand iets op heeft. Soms is het ook zó in your face. Drugs gebruiken lijkt wel steeds normaler te worden. Laatst was ik op een afterparty bij een jongen thuis. Ik zag ’m de hele tijd maar coke snuiven. Ik kon het niet laten en zei: ‘Doe je wel voorzichtig?’ Hij vroeg waar ik me in hemelsnaam mee bemoeide.

Ook mijn vriendinnen – zelfs de vriendin die erbij was toen ik out ging – slikken nog steeds regelmatig een pilletje. Ik heb gezegd dat ze het zelf moeten weten en dat ze mij niet moeten lastigvallen als het verkeerd gaat. Ik vind het ook dom. Ze hebben toch gezien hoe ik eraan toe was? Voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest! Ze vallen zelf nog een keer dood neer. Toch ben ik ergens wel blij dat dit me is overkomen. Pillen zijn zo makkelijk te krijgen, zo goedkoop ook. Als je een avondje een pil neemt, hoef je alleen maar water te drinken, dus dat kost bijna niets. Waarschijnlijk was ik doorgegaan als dit niet gebeurd was. Misschien was ik zelfs wel verslaafd geraakt. Maar ik weet nu beter en houd het gewoon bij een drankje. Net zo gezellig.

Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire februari 2019.

Tekst: Merel Brons | Beeld: Michael Discenza (Unsplash)