Jamie heeft spijt van haar carrière: ‘Ik verkoos het boven mijn kinderen’

Toen haar man voorstelde huisvader te worden, stortte Jamie zich opgelucht op haar werk. Maar de consequenties van haar ambities zijn duidelijk: ‘De kinderen bellen altijd eerst hun vader.’

Geen fulltime moeder

Jamie: “Toen ik jong was, wilde ik het liefst een groot gezin met zes kinderen en zag ik het wel zitten om fulltime moeder te zijn. Ik kreeg mijn eerste dochter bewust op jonge leeftijd – ik was pas twintig – en het eerste jaar werkte ik helemaal niet. Maar al snel kwam ik erachter dat thuiszitten niets voor mij was. Bovendien bleek ik niet heel makkelijk zwanger te kunnen worden, dus die wens van een groot gezin moest ik laten varen.

Mijn toenmalige partner en ik gingen vrij kort na mijn dochters geboorte uit elkaar en ik ontmoette mijn huidige man, Ted, toen ze bijna vier was. Op dat moment werkte ik al veel. Ik had de mazzel dat Ted niet zo ambitieus is; dat gaf me de vrijheid om opleidingen te volgen en mezelf verder te ontwikkelen. Zo belandde ik in het zakenleven; jarenlang werkte ik als PA in het topsegment. Ik moest veel over­ werken en was in het weekend vaak weg, maar dat was geen probleem, want Ted hield thuis alles draaiende. Inmiddels hadden we samen ook een tweede dochter gekregen en was Ted een dag minder gaan werken. Hij werkte bij Strukton, een echte mannenwereld, en werd wel even raar aangekeken toen hij het voorstelde. Maar ik was er heel happy mee, want zo kon ik mijn ambities waarmaken.

Geen luizenmoeder

Ik ben nooit zo’n typische ‘luizen­moeder’ geweest. Ik stond niet op het schoolplein te praten met andere moeders, en bemoeide me ook niet met de dingen die daar gebeurden. Ik was die haastige moeder op hakken die de kinderen een zoen gaf en dan snel aan het werk ging. Ik had ook helemaal geen zin om naar de verhalen over de kinderen van anderen te luisteren. Daarmee vertoonde ik misschien geen sociaal wenselijk gedrag, maar ik dacht gewoon: waar maken jullie je druk om?

Het was mijn man die naar schoolavonden ging en mij dan achteraf bijpraatte. Hij was ook degene die pannenkoeken voor de kinderen stond te bakken of cadeautjes kocht voor verjaardagen. Dan zei mijn dochter: ‘Mam, je weet toch dat ik een kinderfeestje heb?’ En dan zei ik: ‘Ja tuurlijk, schat’, terwijl ik het was vergeten. Mijn man wees dan naar de kast, waar al lang een cadeautje klaarlag. Ik ben me ervan bewust dat dit geen heel gangbare situatie is. Onze jongste kwam op een gegeven moment thuis van een vriendinnetje en zei: ‘Mama, wat papa allemaal doet, dat doen andere vaders niet, hoor.’

Ik zat eens in een meeting toen ik werd gebeld door het kinderdagverblijf: de jongste had koorts en kon daar dus niet blijven. Toen belde ik stad en land af om te vragen of iemand haar alsje­blieft kon ophalen. Het is niet fijn om toe te geven, maar mijn werk ging dan toch voor. Op die momenten voelde ik me de slechtste moeder ter wereld, want als je kind ziek is, hoor je daar naartoe te gaan.

Ook gebeurde het weleens dat we op het schoolplein stonden en dat ze zei: ‘Je weet toch dat je vanochtend op school moet blijven, omdat we iets gaan doen voor alle ouders?’ Dat waren van die momenten waarop ik verscheurd werd. Soms kon ik nog wel iets regelen, maar het kwam ook voor dat ik moest zeggen: ‘Sorry schatje, mama moet echt weg’. En dan liet ik haar met tranen in haar ogen staan.

Eerste vriendje

Achteraf heb ik wel spijt dat ik mijn carrière boven mijn kinderen verkoos. Tot een bepaalde leeftijd besefte ik het niet zo, maar toen kwam mijn oudste dochter in de puber­teit. Ik moest van mijn man horen dat ze haar eerste vriendje had, daar had ze mij niets over verteld, hem wél. Als we op vakantie waren, viel ik er een beetje buiten, omdat ik hun onderlinge grapjes niet snapte. En toen ze borstontwikkeling kreeg en ik vroeg ‘Zullen we samen je eerste behaatje gaan kopen?’, zei ze ‘Nee, dat doe ik met papa’. Dat deed echt pijn. ‘Tuurlijk schat, geen probleem’, zei ik. Maar zodra ze de deur uit waren, belde ik huilend een vriendin. Zo’n speciaal moment hoort een moeder met een dochter te delen. Op dat moment besefte ik voor het eerst wat de consequenties waren van mijn ambities.

Ik heb het er met mijn oudste, die nu twintig is, wel over gehad en zij staat er vrij relaxed in. ‘Nou mam, je kunt het alsnog inhalen’, zegt ze dan. Heel lief vind ik dat, want ik weet dat ze er best last van heeft gehad. Ook weet ik zeker dat we nu hechter waren als ik er wél voor haar geweest was. Dat kan ik niet meer terugdraaien. Bij de jongste van elf probeer ik heel bewust andere keuzes te maken. Even die laptop dichtklappen als ze uit school komt en interesse tonen in de dingen die in haar leven spelen. Als ik nu terugkijk, wist ik dat bij de oudste alle­ maal niet. Ook probeer ik de tijd te nemen om te koken en te eten. Nu we op Ibiza wonen, gaat dat ook een stuk makkelijker.

Ik ben zes jaar geleden voor mezelf begonnen, zodat ik meer ruimte zou krijgen voor de kinde­ren. Maar ook dat heb ik een beet­je onderschat, want de eerste jaren ben je alleen nog maar har­der aan het werk om je business op te zetten. Als ik heel eerlijk ben, zet ik mijn werk nog steeds op de eerste plaats. Dan zegt mijn dochter weer: ‘Mam, werk je niet te hard?’ Of: ‘Je bent wel altijd aan het werk, hè?’ Als er iets is, bellen ze nog steeds allebei als eerste hun vader. ‘Je kunt toch ook mij bellen?’ zeg ik, maar dan krijg ik als reactie: ‘Jij neemt toch niet op. Je bent altijd aan het werk.’ Dat is wel confronterend.

Ook vanuit mijn omgeving heb ik altijd vrij veel kritiek gehad, omdat we allesbehalve het ideale plaatje vormen. We mogen dan leven in een tijd dat het heel normaal is dat vrouwen werken, het wordt nog steeds niet geaccepteerd als de vrouw een grotere carrière heeft dan de man. Als ik met collega’s op het terras zat te borrelen, vroegen mensen: ‘Is Ted dan thuis aan het oppassen?’ Nee, Ted is gewoon bij de kinderen. Als een vrouw thuis is, vraag je toch ook niet of ze oppast?

Schuldgevoel

Wat ik al die jaren gemist heb, is support van vrouwen om me heen. Je doet het nooit goed. Als ik zeg dat ik spijt heb dat ik er zo weinig voor mijn kinderen ben geweest, is het van: ja, maar jij kiest toch voor je carrière. En als ik met mijn carrière in een spagaat zit, roept iedereen: had je maar niet voor kinderen moeten kiezen. Ik merk dat veel zaken­vrouwen met hetzelfde worstelen, maar uitspreken dat ze met schuldge­voelens rondlopen omdat ze voor hun carrière kiezen, durven de meesten niet. Daarom heb ik in de afgelopen maanden een nieuw bedrijf opgezet waarin ik vrouwen begeleid om meer vanuit authenticiteit, vrijheid en leiderschap te leven en te werken.
Ik vind dat wij vrouwen elkaar hierin meer moeten steunen. Tuurlijk is het soms klote en moet je als werkende moeder op de blaren zitten. Maar waarom maken we dat niet gewoon bespreekbaar in plaats van andere vrouwen steeds maar te veroordelen? Ik voel bij heel veel vrouwen die tweestrijd: diep vanbinnen willen ze helemaal niet hun zieke kind van de kinderopvang halen, ze willen het liefst hun vergadering of training afmaken. Maar het is not done om dat uit te spreken.

Ik geloof niet dat het fout is om voor je carrière te kiezen. Ik zie te veel vrouwen met succesvolle carrières die deze allemaal laten gaan zodra ze aan een gezin beginnen. Alles wat bijdraagt aan hun eigen ontwikkeling zetten ze ineens opzij en dan hoor ik ze zeggen: ‘Mijn tijd komt wel weer als de kinderen groot zijn.’ Maak je dan een keuze vanuit je hart, of maak je een keuze uit schuldgevoel, omdat je omge­ving het van je verwacht? Wij westerse vrouwen hebben zo veel kansen en mogelijkheden op zelfontwikkeling en ik vind het eeuwig zonde dat veel moeders die laten liggen.

Ik wil mijn dochters graag meegeven dat ze ook voor een gezin kunnen kiezen zonder dat ze alles hoeven op te geven. Ik heb voor kinderen gekozen, maar óók voor mijn bedrijf. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik als moeder niet meer betrokken ben geweest. Die tijd met mijn gezin krijg ik nooit meer terug.

Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire juli 2017. 

Tekst: Jill Waas | Beeld: