Miriam en Eva hadden extreme zwangerschapsmisselijkheid: 'Ik moest al spugen van mijn eigen stem'

Dertig keer op een spugen tijdens je zwangerschap op een dag en al misselijk worden als je moet slikken. Dat is hyperemesis gravidarum (hg), een zeer ernstige vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Miriam van Dijk (46) en Eva Schippers-Cruiming (39) hadden het allebei en vonden elkaar in deze moeilijke periode.

Eva: "Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik het meegemaakt en ik herkende het daarom meteen: HG sloeg weer toe. Ik wist dat de komende maanden heel zwaar zouden gaan worden. Vanaf dat moment was alles me te veel. Zonlicht, stemmen van spelende kinderen buiten. Het waren allemaal triggers die zorgden dat ik acuut begon te spugen. Dertig keer op een dag was heel normaal. Ik kon niets meer."

Miriam: "Heel herkenbaar! Ten tijde van mijn eerste zwangerschap had ik nog nooit van HG gehoord. Ik heb gelukkig een huisarts die mijn klachten aanhoorde en me meteen naar de eerste hulp doorstuurde, waarna ik een week lang werd opgenomen. Toch merkte ik in het ziekenhuis dat er nog veel onwetendheid was over de situatie. Dan zei een zuster bijvoorbeeld: ‘Je moet deze medicijnen even innemen.’ Ze stond voor me met een glas water en begreep niet dat ik van de aanblik van dat glas water al moest spugen, en dat dat nou juist de reden was dat ik daar lag. Ik probeerde het uit te leggen, maar ik had toch het gevoel dat ik onterecht een bed bezet hield, terwijl ik me zo slecht voelde! Dit is precies de reden waarom Eva en ik ons verhaal willen vertellen. We willen dat zwangere vrouwen herkennen wat ze hebben en de weg naar hulp weten te vinden."

"Van een leuke, integere vrouw ben ik in de laatste twee jaar veranderd in een hebzuchtig monster. En ik schaam me diep voor die constatering." 

Bekijk ook

In vertrouwen: 'Ik ben niet verliefd, ik houd alleen van zijn creditcard'

Heel blij maar zó ziek

Miriam: "Toen een vriendin tegen me zei: ‘Ik ken nog iemand die hiermee te maken heeft.’ Dacht ik in eerste instantie: yeah, sure! Zo vaak hoor je het namelijk niet. Maar toen ik de verhalen over Eva hoorde, besloot ik haar een app te sturen. Ik weet nog goed wat ik schreef: ‘het voelt alsof ik een berichtje stuur naar mijn eigen spiegelbeeld’. Heel raar, maar ook fijn!"

Eva: "Ik vond het heel prettig om met Miriam in contact te komen. Daardoor voelde ik me niet meer zo eenzaam. Het is namelijk een rare situatie: aan de ene kant gaat je grootste droom in vervulling en ben je heel blij dat je zwanger bent. Aan de andere kant voel je je zo vreselijk ziek. Iedereen in je omgeving doet zijn best om je te begrijpen, maar niemand kan natuurlijk echt voelen waar je doorheen gaat. Aan Miriam hoefde ik niks uit te leggen. Als we iets met elkaar wilden delen waarvan we dachten: daar zou de ander weleens moeite mee kunnen hebben, stuurden we elkaar trigger warnings: ‘let op, er komt zo iets dat je misschien niet trekt.’ De ander kon dan ook prima reageren met: ‘ik luister het later, ik ben nu net naar het ziekenhuis geweest en moet eerst even bijtrekken.’"

Miriam: "Eigenlijk kan ik de hele periode van mijn zwangerschap niet anders omschrijven dan als verschrikkelijk. Want zo was het om dag in dag uit boven op zolder in een bed te liggen en echt niets te kunnen verdragen. Als ik eraan terugdenk, word ik nog steeds emotioneel. Ik werk voor een reclamebureau en ben een soort workaholic. Van de ene op de andere dag kon ik niks, maar dan ook helemaal niks meer. Ik kon niet eens op m’n telefoon kijken. Ik moest al spugen van mijn eigen stem of wanneer mijn man Lucas lief aan me vroeg hoe het met me ging. Als de kinderen – ik ben bonusmoeder – thuis kwamen van tennis, vond ik dat ze ‘naar tennis’ roken. Terwijl ik nu niet meer zou kunnen vertellen hoe dat ruikt. Ik kon geen licht, geen geluid, geen schermen en zelfs de geur van wasmiddel of de ijskast niet verdragen. Mijn enige uitje was naar het ziekenhuis, met een spuugbak op schoot."

Eenzame rollercoaster

Eva: "Er groeit nieuw leven in je, maar tegelijkertijd heb je het gevoel dat je niet meer kan meedoen. De wereld trok letterlijk aan me voorbij, terwijl ik platlag in een ziekenhuisbed dat in de woonkamer stond. Ik was gewoon tot niets in staat. Dankzij de onderzoeken van de gynaecoloog werd er op een gegeven moment een medicatie-cocktail gevonden die hielp tegen het spugen. Als ik die medicatie opbouwde, kon ik een paar uur iets doen. Heel gericht koos ik hiervoor mijn momenten, zoals een keer mijn zoontje van school halen. Of zelfs een keer mee naar de dierentuin. Ik wist van tevoren dat ik daarna weer dagen in bed moest bijtrekken, maar dat was het me waard. Het was een rollercoaster en het voelde eenzaam. Ik heb de echo-foto’s op het voetbord van het bed geplakt: als een reminder waar ik het allemaal voor deed. Mijn man hielp me met dagdromen over hoe het zou zijn zodra ze geboren was. En ik vulde met mijn zoontje een bak vol kaartjes, met daarop allerlei leuke dingen die we konden gaan doen na mijn zwangerschap. Naar het zwembad, cupcakes bakken, een indoor danceparty. Het hielp me om perspectief te blijven zien."

EMDR-therapie

Miriam: "HG is echt een aanslag op je leven. Ik snap wel dat sommige vrouwen niet meer verder kunnen met hun zo gewilde zwangerschap of soms zelfs met hun leven. Het is zo heftig. Ik herinner me nog een moment dat ik naar het ziekenhuis moest voor kaliuminfusen. Dat moest een paar dagen achter elkaar, want mijn waardes waren steeds niet goed. Na een paar dagen wilde ik een dag overslaan, omdat ik zo graag eventjes thuis wilde zijn bij de kinderen. Ik gaf dat aan in het ziekenhuis. De zaalarts was het er eigenlijk niet helemaal mee eens, maar begreep mij gelukkig wel. Dezelfde zondagavond belde mijn behandelend arts om toch even bij mij in te checken. Zij weet heel goed wat HG met je kan doen en wilde er zeker van zijn dat ik oké was."

Eva: "Ik kreeg depressieve klachten en kon haast geen lichtpuntjes meer zien. Sterker nog: inmiddels is mijn dochter al een half jaar oud, maar nog steeds ben ik niet de oude – zowel mentaal als fysiek. Met onder andere EMDR-therapie verwerk ik de zwangerschap, en de dagelijkse dingen doen bouw ik rustig op. Mijn lichaam is nog steeds uitgeput. Toen ik was bevallen, dacht ik: mooi, we zijn er weer. Zo was het na de komst van onze oudste tenminste, maar het is deze keer wel anders. Ik ben nog steeds misselijk bij iedere eisprong, soms inclusief spugen, en mijn energieniveau laadt amper op."

Miriam: "De misselijkheid was bij mij na de bevalling gelukkig wel verdwenen. Ik heb best een mooie kraamtijd gehad, met een geweldige kraamhulp. Mijn bed stond beneden en ik kon zo af en toe ook eventjes naar buiten schuifelen. Fysiek en mentaal ben ik ook nog zeker niet de oude. Mijn dochter is geboren middels een keizersnede en ik dacht daarna meteen: ja, ik kan weer! Maar mijn lichaam riep mij radicaal terug. Ik heb nog weinig energie en kan nog steeds niet goed tegen prikkels. Laatst wilde ik mijn verjaardag vieren met een groepje vrienden en familie, maar toen ik met de voorbereidingen bezig was, voelde ik al dat het toch een slecht idee was en heb ik iedereen alsnog afgebeld. Het is me gewoon al snel te veel. Ik praat regelmatig met iemand die gespecialiseerd is in trauma door ziekte. Gelukkig is mijn werk coulant en geven ze me de tijd om te herstellen, maar als het aan mij had gelegen was ik allang weer begonnen natuurlijk. Het is moeilijk om zo lang geduld te moeten hebben."

Steeds meer kennis

Eva: "Bij een normale zwangerschap zeggen ze: het is negen maanden op, negen maanden af. Dat kan met HG helaas veel langer duren. We vinden het heel belangrijk om ons verhaal te delen, om hiermee andere vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten of terechtkomen een hart onder de riem te steken. Bij mijn eerste zwangerschap werd de HG nauwelijks herkend of erkend, maar nu merk ik dat er steeds meer kennis over komt waardoor je beter geholpen kunt worden."

Miriam: "Bij mij werd er in eerste instantie ook gezegd: je bent zwanger, die misselijkheid hoort er nou eenmaal gewoon bij. Maar met HG is dat echt wel anders."

Eva: "Zeker! Mijn verloskundige zag de link met HG deze keer gelukkig snel, maar als je het idee hebt dat je door je verloskundige of een andere zorgverlener niet goed begrepen wordt, kun je soms beter op zoek gaan naar iemand die jou wél serieus neemt."

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Marie Claire 02 2024.