Op een stralende lentemiddag ontmoeten Kirsten Dunst en ik elkaar voor een wandeling in de Descanso Gardens, een botanisch wonderland in Los Angeles dat beroemd is om zijn seringen en rozentuinen. Het is zelfs zo beroemd dat we er geen van beiden ooit geweest zijn. “Dit is iets wat je doet als je kinderen hebt”, zegt Dunst met gevoel voor ironie terwijl ze kijkt naar een paar kinderen die rondrennen op het gras.
“We zijn hier de enige wezens zonder kinderen.” Het onderwerp kinderen staat hoog op haar agenda, maar daar komen we zo op terug. Op dit moment kan ik alleen maar bedenken dat we bijzonder slecht voorbereid zijn op dit uitje. Ik draag zwarte jeans en zware laarzen en heb mijn flesje water in de auto laten liggen. Dunst draagt een zwarte kasjmieren coltrui (“Ik ben vandaag net Steve Jobs”), zwarte suède laarzen en nul zonnebescherming op haar bijna doorschijnende huid. De kersenbomen staan in bloei en die mogen we beslist niet missen, volgens de werknemer bij de ingang van het park. We hebben alleen geen idee waar we ze moeten vinden.
“Waarom moeten vrouwen zich ook nog bewijzen op Instagram?”
Puur op talent
Ik wijs naar een iets oplopend pad – je kunt het nauwelijks hellend noemen – en stel voor dat we die kant op lopen. “Ik wil vandaag geen berg beklimmen. Jij wel?” zegt Dunst. “In tijden heb ik niet zo veel lichaamsbeweging gehad”, voegt ze er lachend aan toe. “Ik heb net twee weken in Austin gezeten. Het enige wat je daar doet, is eten en drinken.” Dat Dunst zich niet in het zweet wil werken, begrijp ik. Ze werkt tenslotte al sinds haar derde en is een van die zeldzame kindsterren die niet alleen de puberteit overleefde, maar zich ook puur op talent tot het soort artiest heeft ontwikkeld dat voor de jury van het festival van Cannes wordt gevraagd. Ze heeft wel een break verdiend. Sterker nog, Dunst is al zo lang beroemd dat van haar grootste successen inmiddels remakes zijn gemaakt: van Jumanji en Spiderman zijn nieuwe films verschenen, Bring it on wordt nu als Broadway-musical opgevoerd en dit najaar is ze te zien in The Beguiled, een enge kostuum lm die zich afspeelt op een meisjesschool. Het is haar derde lm met regisseur Sofia Coppola, na The Virgin Suicides (1999) en Marie Antoinette (2006). “Wat ik altijd zo leuk heb gevonden aan Kirsten is dat ze eruitziet als een all-American cheerleader”, zegt Coppola in een poging haar vriendin in één zin te vatten. “Terwijl ze een blik in haar ogen heeft die zegt dat er iets heel anders in haar gaande is.”
Liever L.A.
Het zijn fascinerende tijden voor Dunst. Ze heeft haar loft van 4,4 miljoen euro in Manhattan in de verkoop gezet, als symbolisch afscheid van de persoon die ze nooit echt was, omdat ze zich naar eigen zeggen nooit echt thuis voelde in New York. “Ik woon liever in L.A. Ik word niet graag meteen met van alles geconfronteerd als ik over straat loop”, zegt ze. Daarnaast verbaast ze zich over de huizenprijzen in New York. “Zeker gezien het feit dat er niet eens een tuin bij zit.” Bovendien is ze, na een eredivisie aan leuke lovers zoals Jake Gyllenhaal, Tobey Maguire en Garrett Hedlund, nu verloofd met de wild card van het gezelschap: Jesse Plemons, net even anders dan anders en haar tv-echtgenoot in de zwarte comedyserie Fargo (die haar de beste recensies van haar carrière én een Golden Globe-nominatie opleverde). Ooit omschreef Dunst haar ideale bruiloft als ‘een bezoekje aan het stadhuis, een diner en dan een dj en dansen met vrienden en familie. Ik zal het aanpakken zoals ik dat met mijn veertigste verjaardag zou willen doen’. Maar nu trouwen realiteit is geworden, doet ze een stuk geheimzinniger over haar plannen. En als ik haar vraag wat ze heeft geleerd van eerdere relaties, zegt ze: “Wie wil het nu hebben over eerdere relaties? Het enige wat ik erover kwijt wil, is dat het belangrijk is om samen te zijn met je beste vriend.”
Verbijstering
Dunst lijkt vandaag niet van haar stuk te brengen. De depressie waar ze ooit openlijk mee kampte (ze liet zich vrijwillig opnemen in een kliniek toen ze 27 jaar was) lijkt inmiddels niet meer dan een voetnoot in haar geschiede- nis. En hoewel ze haar werk serieus neemt, kijkt ze met verbijstering naar de andere aspecten van Hollywood. Voelt ze de druk om actief te zijn op social media? “Ik zit op Instagram en Twitter”, zegt ze. “Ik gebruik het niet veel, maar zo werkt het tegenwoordig. Als je een beauty- of parfumcampagne doet, staat in je contract dat je er ook over moet posten.” En het gaat volgens haar niet alleen om flirten met mooie schnabbels: “Je krijgt tegenwoordig soms rollen op basis van je Instagram”, zegt ze. “Krankzinnig gewoon, maar daarom doe ik er ook aan mee. Als man kun je het maken om het links te laten liggen.
Lees het vervolg van het interview in het septembernummer van Marie Claire. Nu in de winkel of bestel ‘m hier!
Tekst Mickey Rapkin | Fotografie Camilla Armbrust
