Mannen verdienen nog steeds het meest, en het gros vindt dat eigenlijk wel best zo. Want als zij de kostwinner is, dan voelt dat toch een beetje ongemakkelijk. We vonden vier heren die erover durven te praten.
'Mijn vrouw verdient meer'
Lees ook: De loonkloof tussen mannen en vrouwen: zo maken we het verschil
Michiel (34): "Mijn partner is eerste stuurman op een chemicaliënschip. Ze gaat de halve wereld over, een paar maanden op, een paar maanden af. Het is haar lust en haar leven. Tijdens haar verlof begint het na een paar weken alweer te kriebelen. We hebben samen op de zeevaartschool gezeten. Ze was de beste van ons jaar en het was duidelijk dat zij het ver zou gaan schoppen. Ik ben trots dat het haar gelukt is. Zelf ben ik niet doorgegaan in de zeevaart. Ik heb uiteindelijk voor een baan in de techniek gekozen en verdien aanzienlijk minder dan mijn partner. Daarbij is mijn inkomen de laatste jaren – mede door de crisis – stil komen te staan, terwijl haar salaris nog steeds stijgt. Het verschil op onze loonstrookjes wordt steeds maar groter. Het voelt voor mij niet als gezichtsverlies dat mijn vrouw meer verdient.
Soms heb ik er alleen wel moeite mee dat zij alle luxe dingen, zoals vakanties of een nieuwe keuken, betaalt. Daar zit geen cent van mij bij. We hebben er nooit strijd over, het is gewoon altijd zo geweest. Ik geniet er niet minder om, maar als ze roept ‘lekker toch, die bonus, kunnen we mooi op wintersport’, voelt het toch als een soort tekortkoming. Al worden de rollen binnenkort waarschijnlijk omgedraaid, want de laatste tijd heeft ze het steeds vaker over kinderen. Vanaf het moment dat ze zwanger zou zijn, mag ze het schip niet meer op en moet ze een punt zetten achter haar carrière. Aan de ene kant vind ik het beter dat ze niet steeds maanden weg is en ben ik eens degene die het meest verdient. Maar dan kunnen we niet meer zo vaak op vakantie."
Job (36): "Na de geboorte van onze tweeling ging mijn partner aan de slag als re-integratie-coach. Ze had een praktijk aan huis en kon dit goed combineren met de zorg voor onze dochters. Toen de kinderen naar school gingen, werkte ze alleen tijdens schooltijden. Ik was degene die carrière maakte en het meeste verdiende. Daar voelde ik me goed bij. Alles veranderde toen ze ongeveer twee jaar geleden het idee kreeg om haar diensten via een online programma aan te bieden. Ik was sceptisch: het programma was duur en ik meende dat coaching op afstand te onpersoonlijk was. Toch ‘leende’ ik haar geld voor die investering – zij steunde mij immers ook altijd. Na een half jaar begon het te lopen. De praktijk zat continu vol en doordat ze via internet veel meer mensen bereikte, werd ze gevraagd voor allerlei trainingen en lezingen in het land.
Uurtje-factuurtje was verleden tijd en ze ging fors vooruit in salaris. Een paar maanden terug had ze een maandomzet van vijftienduizend euro! Ik verdien als directeur van een basisschool niet slecht, maar zeker niet zo veel. Ik zie aan haar dat het succes haar laat stralen, terwijl ik van al dat financieel geweld een beetje huiverig word. Het heeft misschien niet eens met die getallen te maken, maar meer met haar enorme zelfstandigheid en kracht. Als je dit leest zul je me wel een eikel vinden, maar ik durf in alle eerlijkheid te zeggen dat ik me meer man voelde toen ik degene was met de meeste pegels."
Aswin (37): "Marjon en ik leerden elkaar kennen op een vlucht naar Taipei. Zij is piloot en ik steward. Het verschil tussen werken in de cockpit of eten en drinken serveren, is gevoelsmatig best groot. Omdat de cultuur op de werkvloer nogal hiërarchisch is, verbaasde het me dat ze ’s avonds, toen we met de hele crew een drankje deden, haar uiterste best deed om mij te versieren. Dat zij er een heel andere levensstandaard op nahield, werd me duidelijk toen ik voor de eerste keer haar appartement binnenstapte. Marjon nam geen halve maatregelen als het om spullen ging: alles was van topkwaliteit – van meubilair tot haar kleren. Dat kon ik me niet veroorloven. Ik begon het echt vervelend te vinden toen ze onder het mom: ach, ik verdien het meest, steeds vaker onze etentjes en uitjes ging betalen.
Vanaf het begin van onze relatie heb ik me, misschien wel onbewust, de ‘mindere’ partij gevoeld. Na een tijdje ging ik daar ook naar handelen. Ik had heel veel bevestiging van haar nodig. Nu zie ik wel in dat mijn hunkering naar liefde en erkenning voor haar natuurlijk helemaal niet aantrekkelijk was. Onze relatie heeft twee jaar geduurd. Ze werd verliefd op een ander. Omdat mijn zelfvertrouwen een flinke deuk had opgelopen, ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Onze relatie is volgens mij niet stukgelopen op het verschil in loon of status, maar doordat ik haar te veel op een voetstuk plaatste."
Bert (40): "Mijn partner is psychologe en verdient tweemaal zo veel als ik. Op dit moment werk ik twintig uur per week als omgevingsmanager bij Hoogheemraadschap. Geen vervelend werk, maar zij hóudt echt van haar baan. Haar loon lag altijd al iets hoger, maar toen er kinderen kwamen en we besloten dat ik het merendeel van de zorgtaken op me zou nemen, werd dat gat alleen maar groter. Daar lig ik helemaal niet wakker van. Ik ben niet zo gedreven als zij en vind het juist heerlijk om thuis te zijn als de kinderen uit school komen. Ik ben die vader die altijd op het schoolplein staat, mee kan op schoolkamp en overdag vrijwillig op de voetbalvereniging klust.
Van betekenis zijn is niet altijd uit te drukken in geld, integendeel! Ik vind ons leven fijn zo. Wat misschien wel uitmaakt is dat wij het financieel zo geregeld hebben dat we ieder een eigen bankrekening hebben en de vaste lasten betalen van een gezamenlijke rekening. Hier storten we allebei naar draagkracht een maandelijks bedrag op. Op deze manier valt er voor mij ook nog iets te sparen. Ik ga graag naar Frankrijk om te vissen met vrienden. Het lijkt me vreselijk om daarvoor bij mijn vrouw aan te moeten kloppen voor geld. Zo onafhankelijk ben ik dan ook wel."
Dit zegt de relatietherapeut
Relatie- en gezinstherapeute Joey Steur van Praktijk de Liefde in Amsterdam spreekt geregeld stellen waarvan de vrouw meer verdient dan de man. "Ik merk dat veel mannen dat best lastig vinden. Maatschappelijk succes en macht worden gevoelsmatig toch vaak uitgedrukt in geld. Wie verder kijkt, ziet dat het niet per se om dat salaris gaat. Het raakt een diepere laag, het gevoel van eigenwaarde, gelijkwaardigheid en trots. Een belangrijk deel van zijn identiteit. Daarbij kan het zo zijn dat de natuurlijke behoefte van een man om zijn vrouw te willen beschermen en onderhouden hierdoor onvervuld blijft. Vragen als: doe ik er nog toe? Ben ik eigenlijk nog van waarde in de relatie? komen om de hoek kijken.
Op het moment dat je merkt dat salaris een issue wordt, is het raadzaam om je kwetsbaar op te stellen, en dat vinden mannen vaak moeilijk. Durf je eerlijk te zijn over wat het met je gevoel van eigenwaarde doet? Als er ruimte is voor dialoog en je niet blijft hangen op de oppervlakkige cijfers, ontstaat er meer emotionele verbinding. Aan het verschil in loon verander je niet zo veel, maar het gaat om de betekenis die je eraan geeft. Bij veel stellen die ik in mijn praktijk spreek, merk ik dat in relaties meer openheid ontstaat door te praten over de interne worstelingen."
Tekst: Natasja Bijl | Beeld: BSR